Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։                
 

«Ե­թե այս հր­դե­հը տա­րած­վի, հանգց­նել այլևս չի լի­նե­լու»

«Ե­թե այս հր­դե­հը տա­րած­վի, հանգց­նել այլևս չի լի­նե­լու»
02.10.2020 | 00:21

Այն, ինչ կա­տար­վում է այ­սօր Ար­ցա­խում, բազ­մա­թիվ եր­կր­նե­րի շա­հե­րին է առ­նչ­վում, սա­կայն Թուր­քիա­յի մեծ նպա­տակ­նե­րի ի­րա­գոր­ծու­մը, տա­րա­ծաշր­ջա­նը եռ­ման կաթ­սա դարձ­նե­լու փոր­ձե­րը, ա­ռայժմ կան­խում է միայն հա­յոց բա­նա­կը։ Այս վի­ճա­կը եր­կար չի կա­րող շա­րու­նակ­վել, ա­ռանց դաշ­նա­կից­նե­րի, ընդ­հա­նուր շա­հե­րի հա­մադր­մամբ թուր­քա­կան աշ­խար­հի դեմ կանգ­նե­լը բարդ է։ ՀԴԿ ղե­կա­վար Ա­ՐԱՄ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­ՆԸ մեզ հետ զրույ­ցում խո­սեց առ­կա ի­րա­վի­ճա­կի և Թուր­քիա­յի նպա­տակ­նե­րի մա­սին։ Հար­ցազ­րույ­ցը կա­րող է լիկ­բեզ լի­նել ողջ իշ­խա­նու­թյան հա­մար, որ­պես­զի, ի վեր­ջո, հաս­կա­նան, թե ինչ է կա­տար­վում, ով է մեր հա­կա­ռա­կոր­դը և ինչ հե­ռա­հար ծրագ­րեր ու­նի։

-Ար­ցա­խի վրա հար­ձակ­ման գոր­ծում Թուր­քիան ան­մի­ջա­կա­նո­րեն ներգ­րավ­ված է։ Ի վեր­ջո, հաս­կա­նանք, թե որն է Թուր­քիա­յի ի­րա­կան շահն այս տա­րա­ծաշր­ջա­նում, ի՞նչ շա­հագ­րգ­ռու­թյուն ու­նի։
-Առն­վազն վեր­ջին հինգ տա­րի­նե­րին նաև Ձեր թեր­թով Թուր­քիա­յի նպա­տակ­նե­րից մե­կի մա­սին բարձ­րա­ձայ­նել եմ, որ Թուր­քիան իր դա­րա­վոր ե­րա­զանքն ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար Նա­խիջևա­նում լուրջ նա­խա­պատ­րաստ­վում է։ Այն է՝ թուր­քա­լե­զու եր­կր­նե­րին մեկ «տա­նի­քի» տակ միա­վո­րել։ Սա այ­սօր ար­դեն փաստ է։ Այս պա­տե­րազմն ար­դեն լո­կալ բնույթ չու­նի, դրա­նում ներ­քաշ­ված է Թուր­քիան, ո­րի ա­ռա­ջին նպա­տա­կը Ան­դր­կով­կա­սում ոտ­քը պն­դաց­նելն է, թու­լաց­նել Ռու­սաս­տա­նի և Ի­րա­նի ազ­դե­ցու­թյունն այս­տեղ, փոր­ձել ցա­մա­քա­յին կապ հաս­տա­տել եղ­բայ­րա­կան Ադր­բե­ջա­նի հետ և միաս­նա­կան պե­տու­թյուն կեր­տել։ Ե­թե Թուր­քիա­յին սա հա­ջող­վի, նա կշա­րու­նա­կի ի­րա­կա­նաց­նել հա­ջորդ ծրա­գի­րը, ո­րը մի քա­նի ա­միս ա­ռաջ կա­յաց­րեց Բաք­վում, ի­մա՝ ձևա­վո­րել թուր­քա­լե­զու պե­տու­թյուն­նե­րի միու­թյուն։ Ե­թե այս գա­ղա­փա­րը նրանք փոր­ձեն ի­րա­կա­նաց­նել, աշ­խար­հի շատ եր­կր­ներ են «լաց» լի­նե­լու, ո­րով­հետև դա հան­գեց­նե­լու է պան­թուր­քա­կան միու­թյան, ո­րը դառ­նա­լու է աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան բևեռ­նե­րից մե­կը։ Ի դեպ, Թուր­քիան սրա­նով էլ կանգ չի առ­նե­լու. նյուօս­մա­նա­կան գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյան հի­ման վրա ձևա­վոր­վե­լու է նոր իմ­պե­րիա։ Պի­տի նկա­տի ու­նե­նալ, որ այ­սօր Թուր­քիան տար­բեր ուղ­ղու­թյուն­նե­րով է աշ­խա­տում՝ Լի­բիա, Սի­րիա, Կիպ­րոս, Հու­նաս­տան, Ե­գիպ­տոս, Ի­րաք։ Սա ար­դեն ա­պա­ցու­ցում է, թե ինչ նկր­տում­ներ ու­նի Էր­դո­ղա­նը, ո­րը աու­լի մտա­ծե­լա­կեր­պով ե­կել ու ու­զում է դառ­նալ սուլ­թան, Ա­թա­թուր­քին պատ­մու­թյան է­ջե­րից հետ գցել ու ին­քը դառ­նալ ա­ռա­ջի­նը։ Սա նրա անձ­նա­կան հա­վակ­նու­թյունն է։
Հա­ջորդ փու­լում Թուր­քիան ցան­կա­նում է պա­նիս­լա­մա­կան աշ­խար­հը միա­վո­րել, ո­րի ուր­վագ­ծերն ար­դեն երևում են։ Դեռ մեկ տա­րի ա­ռաջ Էր­դո­ղա­նը Պա­կիս­տա­նի և Մա­լայ­զիա­յի վար­չա­պետ­նե­րի հետ ստեղ­ծեց վեր­լու­ծա­կան և քա­րոզ­չա­կան հա­մա­տեղ կենտ­րոն, ո­րը կա­տա­րե­լու է նաև ռազ­մա­կան ծրագ­րե­րի մշա­կում և գոր­ծադ­րում։ Հի­շեց­նենք, որ Պա­կիս­տանն ա­ռայժմ չի ճա­նա­չել Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյու­նը, թշ­նա­մա­կան վե­րա­բեր­մունք ու­նի մեր հան­դեպ, ա­ջակ­ցում է Ադր­բե­ջա­նին։ Նույն ի­րա­վի­ճակն է Աֆ­ղանս­տա­նի պա­րա­գա­յում։ ՈՒ կաս­կա­ծից վեր է, որ Թուր­քիան իր ծրագ­րե­րի եր­րորդ փու­լում պա­նիս­լա­մա­կան եր­կր­ներն է միա­վո­րե­լու։ Այս ա­մե­նը հա­տուկ եմ ըն­դգ­ծում և դի­մում եմ տար­բեր եր­կր­նե­րի ղե­կա­վար­նե­րին և ա­ռա­ջին հեր­թին մեր ղե­կա­վա­րու­թյա­նը, որ այս ա­մե­նը լուրջ քն­նարկ­ման ա­ռար­կա դարձ­նեն, շատ ա­րագ, օ­պե­րա­տիվ մի­ջոց­ներ ձեռ­նար­կեն, ո­րոնք կան­խե­լու են այս­պի­սի հնա­րա­վոր զար­գա­ցում­նե­րը։ Իսկ այն, որ դա ար­դեն սկ­սել է ի­րա­կա­նաց­վել, կաս­կա­ծից վեր է։ Նի­կոլ Փա­շի­նյանն ար­դեն ա­սում է, թե Թուր­քիան պատ­ճառ է փնտ­րում, որ ներ­քաշ­վի այս կոնֆ­լիկ­տում։ Սա ու­շա­ցած ար­ձա­նագ­րում է, բայց գո­նե ար­դեն հաս­կա­նում են ի­րա­վի­ճա­կի լր­ջու­թյու­նը։
-Թուր­քիա­յի այս ծրագ­րե­րի պատ­ճա­ռով, ան­շուշտ, միայն Հա­յաս­տա­նը չի տու­ժե­լու, ո՞ր եր­կր­նե­րը նաև պի­տի մտա­հոգ­վեն։
-Ա­ռա­ջին հեր­թին Ռու­սաս­տա­նը, Ի­րա­նը և Չի­նաս­տա­նը։ Ռու­սաս­տա­նում մու­սուլ­մա­նա­կան մե­ծա­քա­նակ ժո­ղո­վուրդ­ներ կան, ո­րոնց մեջ քիչ չեն թր­քա­լե­զու­նե­րը։ Չի­նաս­տա­նում կա ույ­ղուր­նե­րի խն­դի­րը, ո­րոնք ա­մեն տա­րի ինչ-որ ա­ռի­թով ապս­տամ­բում են։ Ի­րա­նում էլ 20 մի­լիո­նից ա­վե­լի թր­քա­լե­զու ժո­ղո­վուրդ կա։ Այս ա­մե­նը խո­սում է այն մա­սին, որ Եվ­րա­սիա­յի գլ­խին կախ­վել է շատ լուրջ վտանգ։
-Ձեր նշած պե­տու­թյուն­ներն այս ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի ըն­թաց­քում, ե­թե ոչ չե­զոք, ա­պա բա­վա­կան ժլատ էին ի­րենց հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րում։ Եր­կու կող­մին՝ կրա­կը դա­դա­րեց­նե­լու վե­րա­բե­րյալ հոր­դոր­նե­րից և «խոր» մտա­հո­գու­թյու­նից բա­ցի, այլ բան չենք տես­նում։ Ին­չու՞ Թուր­քիա­յին զս­պե­լու հա­մար գոր­ծուն մի­ջոց­ներ չեն ձեռ­նար­կում։
-Այս պա­հին, կար­ծում եմ, դեռ վեր­լու­ծա­կան կենտ­րոն­ներն են ա­յս ա­մե­նի վրա աշ­խա­տում։ Ցա­վոք, ե­թե ան­գամ նման գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ կան, ար­դեն ու­շա­ցած են, բայց հա­մոզ­ված եմ, որ կա այդ ան­հան­գս­տու­թյու­նը, փաս­տերն էլ են այդ մա­սին վկա­յում։ Թե ինչ խո­րու­թյամբ են այս զար­գա­ցում­նե­րը քն­նարկ­վում, դժ­վար է ա­սել։ Իսկ ինչ վե­րա­բե­րում է գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րին, պար­տա­դիր չէ, որ դրանց մա­սին հրա­պա­րա­կավ, հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րի տես­քով մենք ա­մեն ինչ ի­մա­նանք։ Անհ­րա­ժեշտ է, որ այդ ա­մե­նը տես­նենք ար­դյուն­քի տես­քով, այդ ժա­մա­նակ հս­տակ կլի­նի, թե ով ինչ­պես է վե­րա­բեր­վում այս խնդ­րին։ Այն, որ բա­ցի Հա­յաս­տա­նից հի­մա այս ե­րեք պե­տու­թյուն­նե­րի միաս­նա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներն ար­դեն հրա­մա­յա­կան են, կաս­կա­ծից վեր է։ Ե­թե ու­շաց­նեն, շատ ա­վե­լի բարդ է լի­նե­լու ա­ռա­ջի­կա­յում։ Ե­թե այս հր­դե­հը տա­րած­վի, հան­գց­նել այլևս հնա­րա­վոր չի լի­նե­լու կամ էլ մեծ ճի­գեր են պա­հանջ­վե­լու: Ի­րա­վի­ճա­կից տու­ժող կող­մե­րից երկ­րորդ գծում է Եվ­րո­պան, ո­րը շատ լուրջ վտան­գի տակ է, ե­թե թուր­քա­կան գոր­ծո­նը մե­ծա­նա։ ԱՄՆ-ը գու­ցե շա­հագր­գիռ է, որ այս­պի­սի զար­գա­ցում­ներ տա­րա­ծաշր­ջա­նում լի­նեն, նրանց մտադ­րու­թյուն­ներն ան­հայտ են։ Անգ­լիան այս­տեղ դա­րե­րից ե­կող իր շա­հերն ու­նի` տա­րա­ծաշր­ջա­նում Ռու­սաս­տա­նին հնա­րա­վո­րինս թու­լաց­նել։
-Չնա­յած ե­րեկ ԵԱՀԿ Մինս­կի հա­մա­նա­խա­գա­հող եր­կր­նե­րի ղե­կա­վար­նե­րը հայ­տա­րա­րու­թյամբ հան­դես ե­կան, սա­կայն վեց օր է ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ են, ին­չու՞ էին նրանք հա­պա­ղում, ի՞նչն էր հետ պա­հում։
-Ոչ մե­կը չի ու­զում Թուր­քիա­յի դեմ ճա­կատ առ ճա­կատ դուրս գալ, ո­րով­հետև նա ՆԱ­ՏՕ-ի ան­դամ է, ու­նի 700-հա­զա­րա­նոց բա­նակ, կռ­վա­րար է, ա­մեն տե­սակ ցի­նիկ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի դի­մում է։ Ե­թե նրանք գնան առ­ճա­կատ­ման, նշա­նա­կում է պա­տե­րազմ հայ­տա­րա­րել Թուր­քիա­յի դեմ։ Հե­տո այս եր­կր­նե­րը հույս ու­նեն, թե ինչ-որ մեկն ի­րենց փո­խա­րեն կկանգ­նեց­նի Թուր­քիա­յին։
-Դա էլ հի­մա միայն հայ զին­վորն է ա­նում։
-Ա­յո։ Ա­ռա­վե­լա­գույ­նը, որ կա­րող է լի­նել, հոր­դոր­ներն են, սա­կայն հի­շենք 1915, 1918 թթ., երբ բո­լո­րը հոր­դո­րում էին Թուր­քիա­յին ցե­ղաս­պան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ չա­նե­լու։ Բայց ռու­սա­կան խոսք կա՝ «Վաս­կան լսում էր...», իսկ թուր­քը շա­րու­նա­կում է իր դա­ժան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը։ Հի­մա նո­րից նույնն է։
-Այ­սօր Հա­յաս­տա­նում ա­մե­նա­մեծ սպա­սե­լիք­ներն ու­նեն Ռու­սաս­տա­նից, որ նրա ան­մի­ջա­կան ազ­դե­ցու­թյամբ Թուր­քիան պետք է կանգ առ­նի, մինչ­դեռ Ռու­սաս­տանն էլ չի շտա­պում։
-Ե­թե դա կա­րող էին ա­վե­լի հեշ­տու­թյամբ ա­նել 2016-ին, այ­սօր այլ է ի­րա­վի­ճա­կը։
-Ի՞նչ է փոխ­վել։
-Այն ժա­մա­նակ Հա­յաս­տանն ու Ադր­բե­ջանն էին պա­տե­րազ­մում, հի­մա եր­րորդ եր­կիրն է գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի մեջ մտել ու ղե­կա­վա­րում Ադր­բե­ջա­նին։ Երկ­րոր­դը՝ ի վեր­ջո, պի­տի հաս­կա­նալ, որ Ռու­սաս­տա­նը չի կա­րող հրա­մա­յել Ա­լիևին կամ Էր­դո­ղա­նին։ Ի­հար­կե, Ռու­սաս­տա­նը պի­տի ա­սի, որ այս­պի­սի զար­գա­ցում­նե­րի դեպ­քում ին­քը կանց­նի այլ գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի։ Կար­ծում եմ, դա ար­վում է։ Բայց մի փաստ պի­տի հաշ­վի առ­նել, Ա­լիևն ու Էր­դո­ղանն այ­սօր վա­բանկ են գնա­ցել, նրանք շատ լուրջ նա­խա­պատ­րաստ­վել են, կու­տա­կել են զին­տեխ­նի­կա, հե­տա­խու­զու­թյու­նը լուրջ աշ­խա­տանք­ներ է ծա­վա­լել, ու սկ­սել են գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը։ Ա­լիևը հի­մա փոր­ձում է իր ժո­ղովր­դին ցույց տալ, թե իր խոս­քի տերն է։ Ե­թե այ­սօր կա­սեց­վի ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյու­նը, կող­մե­րը ո­րո­շա­կի հա­մա­ձայ­նու­թյան չգան, հար­ցը կր­կին առ­կախ­ված է մնա­լու, ինչ-որ ժա­մա­նակ հե­տո է­լի վերս­կս­վե­լու են պա­տե­րազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րը։ Սցե­նարն այս­պի­սին է. կող­մե­րից մե­կը լուրջ կո­րուստ­ներ է կրե­լու (կար­ծում եմ, որ դա Ադր­բե­ջանն է), ո­րից հե­տո պար­տադր­ված է լի­նե­լու գնա­լու խա­ղա­ղու­թյան։ Հայ ժո­ղովր­դի կամ­քից է կախ­ված, թե ինչ սցե­նար ենք ի­րա­կա­նաց­նում։ Ակն­հայտ է, որ ցան­կա­նում ենք հաս­նել վերջ­նա­կան հաղ­թա­նա­կին, որ­պես­զի մեր գլ­խից այդ վտան­գը վե­րա­նա։ Սա միայ­նակ հնա­րա­վոր չէ ա­նել, քա­նի որ մեր դի­մաց կանգ­նած է նաև Թուր­քիան։ Սա հաս­կա­նա­լով, պի­տի ձևա­վո­րենք մեր դաշ­նա­կից­նե­րի ճա­կա­տը, այն է՝ Ռու­սաս­տան, Չի­նաս­տան, Ի­րան ձևա­չա­փը, ո­րոն­ցից յու­րա­քան­չյու­րը թուր­քա­կան գոր­ծո­նի մե­ծաց­մամբ տու­ժե­լու է։ Այ­սօր Հա­յաս­տա­նի դի­վա­նա­գի­տու­թյու­նը հենց այս ուղ­ղու­թյամբ պի­տի աշ­խա­տի, ոչ թե նրանց հա­մո­զի ինչ-որ քայ­լեր ձեռ­նար­կե­լու, այլ այս ճա­կա­տը ձևա­վո­րի, ո­րով հնա­րա­վոր է Թուր­քիա­յի ա­խոր­ժա­կը զս­պել։ Այս­տեղ Եվ­րո­պան ու­նի իր լուրջ դե­րա­կա­տա­րու­մը, ու­րա­խա­լի է, որ Ֆրան­սիան այս ա­ռու­մով ու­նի հս­տակ դիր­քո­րո­շում։ Ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի ա­վար­տով մեծ փո­փո­խու­թյուն­ներ են լի­նե­լու աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան քար­տե­զի վրա։
-Մեր տա­րա­ծաշր­ջա­նում մեծ ազ­դե­ցու­թյուն ու­նի նաև Ի­րա­նը։ Ի՞նչ դե­րա­կա­տա­րում նա կա­րող է ու­նե­նալ հա­կա­մար­տու­թյան լուծ­ման գոր­ծում։
-Ի­րա­նը հս­տակ գնա­հա­տա­կան ու­նի ու տա­րի­ներ շա­րու­նակ այն չի փոխ­ում։ Ե­թե թուր­քա­կան գոր­ծո­նը տա­րա­ծաշր­ջա­նում մե­ծա­նա, Ի­րա­նի անվ­տան­գու­թյա­նը և տա­րած­քա­յին ամ­բող­ջա­կա­նու­թյա­նը ևս դա վնա­սե­լու է։ Ադր­բե­ջա­նի և Իս­րա­յե­լի հա­մախմ­բու­մը նույն­պես հզոր սպառ­նա­լիք է Ի­րա­նի հան­դեպ։ Ին­չու՞ է Իս­րա­յելն այդ­քան զենք մա­տա­կա­րա­րում Ադր­բե­ջա­նին, ո­րով­հետև Ադր­բե­ջա­նի մի­ջո­ցով հույս ու­նի գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ սկ­սե­լու Ի­րա­նի դեմ։ Ի­րա­նը, հաշ­վի նս­տե­լով այս հան­գա­մանք­նե­րի հետ, պի­տի ներդ­նի բո­լոր ջան­քե­րը Ադր­բե­ջա­նի ծրագ­րե­րը խա­փա­նե­լու հա­մար։ Հա­յաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­թյունն այ­սօր պար­տա­վոր է դի­վա­նա­գի­տա­կան ա­ռա­քե­լու­թյուն­ներ ձևա­վո­րե­լու, ո­րոնք կաշ­խա­տեն Ի­րա­նի, Չի­նաս­տա­նի և Ռու­սաս­տա­նի հետ՝ կան­խե­լու վտան­գա­վոր զար­գա­ցում­նե­րը։ Նման ա­ռա­քե­լու­թյուն­ներ պի­տի ու­նե­նալ նաև ԱՄՆ-ի և Ֆրան­սիա­յի հետ։ Մենք ենք պար­տա­վոր այս ա­մե­նը ձեռ­նար­կե­լու, ո­րով­հետև ա­ռա­ջի­նը՝ նրանք այլ մասշ­տա­բի եր­կր­ներ են ու շատ այլ խն­դիր­ներ ու­նեն, երկ­րոր­դը՝ մենք ենք մա­հա­ցու հար­վա­ծի տակ։
-Հաշ­վի առ­նե­լով այս օ­րե­րին մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թյան ար­ձա­գան­քը, դաշ­նա­կից եր­կր­նե­րի պահ­ված­քը, Դուք նկա­տե­ցի՞ք Հա­յաս­տա­նի՝ դաշ­նա­կից­նե­րի հետ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի սխալ ըն­թաց­քը, ոչ ճիշտ աշ­խա­տան­քը, թե՞ ա­մեն ինչ օ­րի­նա­չափ էր։
-Հա­յաս­տա­նում ինչ­պի­սի իշ­խա­նու­թյուն էլ լի­նի, ինչ­պի­սի պահ­վածք էլ ու­նե­նա, վե­րա­բեր­մուն­քը փոխ­վում է մեկ տե­սան­կյու­նից։ Այդ եր­կր­նե­րը գործ են ու­նե­նա­լու ոչ թե Հա­յաս­տա­նի կա­ռա­վա­րող­նե­րի, այլ երկ­րի, Հա­յաս­տան պե­տու­թյան հետ։ Սա պետք է հս­տակ գի­տակ­ցել։ Մի բան է Հա­յաս­տա­նի տա­րած­քը, մեկ այլ բան իշ­խա­նու­թյան վե­րա­բեր­մուն­քը։ Ա­ռայժմ ձեռն­պահ կմ­նամ այս հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րը քն­նար­կե­լուց, բայց մի ու­ղերձ պի­տի հղել՝ մենք պետք է մեր դաշ­նա­կից­նե­րին վս­տա­հու­թյուն ներ­շն­չենք, որ սկզ­բուն­քա­յին ենք լի­նե­լու մեր հար­ցադ­րում­նե­րում։ Սրա­նով են պայ­մա­նա­վոր­ված դաշ­նա­կից­նե­րի ա­ջակ­ցու­թյու­նը և դիր­քո­րո­շում­նե­րի հս­տա­կու­թյու­նը։
Զրույցը՝ Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ

Դիտվել է՝ 9110

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ