Աշխարհին պատուհասած համաճարակի օրերին Թուրքիան ու Ադրբեջանը, արհամարհելով ընդունված ու չընդունված մարդկային բոլոր օրենքները, հարձակվեցին Արցախի վրա։ Համառ մարտերում հայկական զինուժը վստահորեն դիմակայում է թուրք-ադրբեջանական տանդեմին։ Առաջին իսկ օրից և քաղաքական, և ռազմական պատասխանատուների միջոցով հայկական կողմը միջազգային հանրությանը հստակ ուղերձ է հղում, որ այս պատերազմում Թուրքիայի դերակատարությունը չափազանց մեծ է, հայ զինվորը նաև Թուրքիայի զինուժի դեմ է կռվում։ Տարբեր երկրների ղեկավարներ էլ երբեմն ակնարկներով, երբեմն ուղիղ ու բաց տեքստով Թուրքիային հորդորում են տարածաշրջանում «կրակի վրա յուղ չլցնել»։ Սակայն, արի ու տես, Հայաստանում կան քաղաքական գործիչներ, որոնք այս օրերին անհասկանալի հայտարարություններ են անում։
Մինչ ռազմական գործի պատասխանատուներն օրը 24 ժամ կաշվից դուրս են գալիս աշխարհին Թուրքիայի՝ պատերազմին անմիջական ներգրավվածությունն ապացուցելու համար, «Հանրային» հեռուստաընկերությամբ խորհրդարանական ընդդիմության ներկայացուցիչը, իրենից գոհ, հայտարարում է` ի՞նչ եք Թուրքիայի դերակատարումն այդքան գերագնահատում։ Ասողն էլ գոնե քաղաքական նորելուկ լինի, էլի ոչինչ։ «Կլասիկ» Էդմոն Մարուքյանն է, որը Թուրքիայի ներգրավվածությունը ռազմական գործողություններին զգալի կհամարեր, եթե 80 մլն բնակչություն ունեցող Թուրքիայից գոնե 50 հազարը գար, մտներ Հայաստան, որից հետո գործ կունենար ՀԱՊԿ-ի հետ։
Փաստորեն, 21-րդ դարում, երբ պատերազմում որոշիչ է ժամանակակից զինտեխնիկան, երբ Թուրքիայի ռազմաօդային ուժերի F-16 բազմաֆունկցիոնալ կործանիչը, մարտական խնդիր կատարելիս Հայաստանի օդային տարածքում խոցում է Հայաստանի ԶՈՒ ռազմաօդային ուժերի ՍՈՒ-25 գրոհիչը, Մարուքյանը կարծում է, որ գերագնահատվում է Թուրքիայի դերակատարումը։ Թե՞ թուրք զինվորը չի կարող ադրբեջանցու զինվորական համազգեստով ներկայանալ, պարտադիր պիտի իրենը կրի ու մտնի Հայաստան, որ Մարուքյանը համոզվի` Թուրքիան մեր դռանն է չոքել։ Ի՞նչ ասես այս քաղաքական գործչին, որը նաև միջազգային կառույցում է Հայաստանը ներկայացնում։
Հավանաբար քաղաքական կարճատեսությունը վարակիչ է։ Դեռ հուլիսյան մարտերից անմիջապես հետո «Իմ քայլը» խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցը, աշխարհաքաղաքական «լայն» մտահորիզոնով, հրովարտակեց. «Սեփական զինված ուժերի անզորությունը հստակ գնահատելով՝ Ադրբեջանի իշխանություններն անում են առավելագույնը, որպեսզի Թուրքիան ներգրավվի այս կոնֆլիկտում: Կարծում եմ, Թուրքիան չի դիմի նման քայլի և որևէ կերպ կողմ չի հանդիսանա»։ Երբ ազգային խնդիրներից, քաղաքականությունից կիլոմետրերով հեռու, ընդամենը քայլելու ու խաչմերուկ փակելու «շնորհք» ունեցող մարդիկ հայտնվում են խորհրդարանում, սկսում են խոսել մի բանից, ինչի մասին պատկերացում չունեն։ Ամիսներ շարունակ թուրքական զինուժը փաստացի տեղակայված է Նախիջևանում, թուրք պաշտոնյաները տասնյակ տարիներ հայտարարում են, թե իրենց փոքր եղբոր հետ Երևանն են գրավելու, Արցախի մասին էլ չենք խոսում, սա ի՞նչ է, «պարապ վախտի» շատախոսությու՞ն»։ Գոնե հիմա, տիկին Մակունց, Թուրքիան ներգրավվա՞ծ է կոնֆլիկտում, թե՞ շարունակում եք հակառակը պնդել։
Ինչ ընդդիմությունը, ինչ իշխանությունը` սա է Հայաստանի սնանկ խորհրդարանի տխուր պատկերը, որի չարածն էլ կրկին «սրբագրում» է բանակը, հայ զինվորը։ Տեսնես՝ այսքան անպետք ու անօգուտ, ուռճացված ինստիտուտներ ինչու՞ ենք պահում, միևնույն է, մեր գոյության խնդիրը փայլուն լուծում է միայն մեկ կառույց՝ ՀՀ զինված ուժերը։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ