«Վրույր Գալստյանն իր մահից հետո (1996 թ.) թողեց իր դիմակների զարմանահրաշ աշխարհը, իր ցնցող գեղանկարչական փորձառությունը, այրական համեստությունն ու անպաշտպան սերն ու բարիությունը»:

Երևանն այս աշնանը դարձյալ ֆիլմի պակաս չի ունենա։ Սեպտեմբերի 15-ին տեղի կունենա ռեժիսոր Գոռ Կիրակոսյանի «Սևազգեստ կանայք» ֆիլմի պրեմիերան։

Արվեստագետ, ազգագրագետ ՍԵՐԻԿ ԴԱՎԹՅԱՆԸ մագադանյան աքսորից հետո թվով ութ՝ գիտական լուրջ ուսումնասիրություններ գրեց հայկական ասեղնագործության, ժանյակի, կարպետի ու գորգի, կիրառական արվեստի այլ ոլորտների մասին:

Առաջարկում ենք կարդալ «Ռոսլին» արվեստի հանդեսի հերթական համարը։

«Ռոսլին» արվեստի հանդեսի» այս տարվա 2-րդ համարի գինեձոնն էլ արեցինք։ Եվ դարձյալ «Պանդոկ Երևանում», և դարձյալ արվեստագետների ու արվեստաբանների, հրապարակագիրների, ամսագրի պատվավոր հյուր, կոմպոզիտորների միության նախագահ Արամ Սաթյանի, հանդեսի հովանավոր տեր և տիկին Մովսիսյաններից ընտանիքի գլխավոր Գրիգորի, ամսագրի դիզայներության վրա հմտացող, բարձրագույն կրթություն ստանալու նպատակով օրերս Լոնդոն մեկնող Սերգեյ Մովսիսյանի մասնակցությամբ, ով տրամադրած լուսանկարների հեղինակն է։

Շուրջ երեք տարի կար armenianartistsproject.org կայքն իր օնլայն հարթակով ու հետևողականորեն իրականացնում էր բարեխիղճ գործունեություն` փորձելով իր նպաստը բերել հայկական արվեստի զարգացմանը, նրա հետևողական հանրահռչակմանը:

Մի օր Փափազյանն ասաց. - Ես չեմ ուզում մեռնել, երևի ոչ ոք էլ չի ուզում մեռնել: Բոլոր ասողները, թե իրենց համար մեկ է՝ վաղը կմեռնեն, թե մի քանի տարի հետո, անկեղծ չեն: Ոչ ոք չի ուզում այս աշխարհից հոժարակամ գնալ:

Իր ժանրում չգերազանցված և առ այսօր դիտելի ֆիլմ է:

Ասվում է, որ պատրաստվում են Արա Հարությունյանի կերտած Բանվորի արձանը տեղադրել նույն այն վայրում, որտեղից հանեցին: Ես մեր պատմության մեջ չգիտեմ մեկ այլ դեպք, երբ արձանը տեղադրում, հետո հանում, հետո նորից են տեղադրում:

Իմ կյանքի երեսն ալիքներ շպրտող ծովն իր խորքերում մասունքներ էր թաղել, որոնք երբեմն հիմա են արթնանում, երբ ալեբախումներից հոգնած՝ հետ եմ նայում այնտեղ, ուր դեռ նոր էր բացվում իր ծովի երեսը: Տեսնում եմ ինձ այնտեղ՝ արևոտ օրերի մեջ, երբ հայոց սիրտ – քաղաքից հեռու՝ փոքրիկ մի գյուղում, ուսուցչուհու բերանից լսել էի Վարդգես Պետրոսյան անունը ու ծրարի մեջ իմ սրտի հետ բաբախող սիրտ դարձնելով՝ ուղարկել իրեն: Հետո ծրարների մեջ գնացին ու եկան իրար հետ զրուցող մեծ ու փոքրերի սրտերը, և հազար ափսո՜ս, որ այդպես էլ մնացին իմ կյանքի երեսն ալիքներ շպրտող ծովի հատակում: