Ավարտվել է Ռուսական կայսրության, իսկ հետո՝ Խորհրդային Միության, ապա նաև՝ Ռուսաստանի Դաշնության վերջին 300-350 տարիների պատմությունը Հյուսիսային Կովկասում, Անդրկովկասում և Կենտրոնական Ասիայում՝ ասել է Մերձավոր Արևելքի ռուսական ինստիտուտի նախագահ Եվգենի Սատանովսկին։ «Այսօր մենք Արևմուտքի հետ մեծ պատերազմի կիզակետում ենք, որտեղ հարցի գինը ոչ թե այս կամ այն ռազմաբազան է՝ այս կամ այն պատմական տարածաշրջանում, այլ Ռուսաստանի գոյությունն է, գուցե և՝ ողջ աշխարհի գոյությունը»,- նշել է նա։

Հիվանդասենյակ համար 6

12.04.2019 | 00:55

Մեկ դերասանի թատրոնը փոխարինվում է լուրջ անհանգստությունների տեղիք տվող գործընթացներով: Եթե խնդիրը չվերաբերեր երկրին, որն ունի լոկ մարտահրավերներ և գտնվում է կիսապատերազմական իրավիճակում, գլուխը քարը, որքան ցանկանում են, թող խելագարվեն, որքան ցանկանում են` ինքնաավելցուկվեն, որովհետև սրտի ավելցածից է բերանը խոսում, սակայն ամեն անցնող օրը նոր «թատրոն» է պարտադրում, որի հետնաբեմում այլևս Օվերտոնի պատուհանը չէ, այլ ցածր կերպի, եթե չասենք` այլասերվածության հաղթանակը:

Հանրության գիտակցությունն իջեցվում է և իջեցվում է խիստ մտածված-գիտակցված, ու այն ամենը, ինչն արժեք է եղել այս տեսակի համար` պետության կերտման տեսանկյունից, ոչևսացվում է։ Տրանսգենդերի խորհրդարանական ամբիոնի «երևումից» հետո, քննարկումների այն շարքը, որը հետևում է այդ ամենին, առաջին հերթին լեգիտիմացնում է այդ կարգի գործընթացները, դարձնում մեր կյանքի անբաժանելի մասը, մտնում մեր տները, պաղում-մնում մեր երեխաների աչքերի մեջ:

Ընդ որում, «թեման» բազմաֆունկցիոնալ կիրառում է ունենում: Հոգևոր, բարոյական, քաղաքական: Թվում էր` ապրում ենք բացառապես քրիստոնեական երկրում, և արժեքներ կան, որոնց շուրջ ինքնորեն լուռ համաձայնությունն է առկա: Եվ հնարավոր չէ, որ այդ հարցերում, անգամ հեղափոխությունից հետո, էթնոսը երկատվի` թե՛ ներսից, թե՛ դրսից: Այսօր, փաստացի, երկրի գլխավոր մարմնից` ԱԺ-ից, «դժոխքի» քարոզչություն է ընթանում, և երկրում շատերը, այդ թվում ղեկավարը, խնդիրը դնում են` «իբր» մարդու իրավունքների և ոչ իրական սահմանադրության` Աստվածաշնչի, հայոց տեսակի խնդիր: «Մարդուն» պահպանելու անունից` սպանդի, բարոյական կախաղանի տանելով ԱՄԵՆԸ և, առաջին հերթին, այդ նույն մարդուն, նաև` էթնոսին ու երկիրը:

Էլ ավելի մեծ ողբերգություն է, որ այդ ամենի դեմն առնելու կոչված հոգևոր շերտը` թե՛ եկեղեցական, թե՛ աշխարհական, պատրաստ չէ դրան դիմագրավելու: ՈՒ սա գերագույն խնդիրն է այս ամենում: Որովհետև գիտենք` Աստված՝ մեր Տերը, կարող է մեկ վայրկյանում գետնին հավասարեցնել այն բոլոր «արժեքները», որոնք դավանվում են հետհեղափոխական Հայաստանում` քայքայման տանելով հայոց դպրոցը, բանակը, եկեղեցին, դեֆակտո ներկայացուցչական առաջին մարմինը` խորհրդարանը: Տրանսգենդերի դեմ պայքարը բացառապես իր իմիջով տառապող, երկիրը, տնտեսությունը, կառավարության կառուցվածքը մոռացած ղեկավարը տրանսֆորմացրեց ի շահ իրեն և, քաղաքականացնելով այն, մեկ օրվա մեջ երկու «լինչ արեց»: Նախ` իրեն խիստ անհարկի դրսևորեց Արարատյան մաքսակետում` մի դեպքում հոխորտալով Հայաստանի քաղաքացու, ծառայողի վրա, ինչպես ինքն է սիրում ասել` «է՜, հո քուչի կռիվ չէ» մակարդակով, ապա, անկյունում դրված դրոշը առնելով, թափահարելով, պահանջեց` «սաղին հանել գործից» (իհարկե, կարելի է հումորի տալ, ասել` լավ է չծեփեց պատին ու չփռեց ասֆալտին), այնուհանդերձ, այդ ոչ ադեկվատ պահվածքին զուգահեռ, պարզվեց, խորհրդարանական ուժերից մեկի նկատմամբ էլ հաշվեհարդար է ընթանում: Փաշինյանը ԲՀԿ առաջնորդից պահանջել է հետ կանչել մարդու իրավունքների ԱԺ մշտական հանձնաժողովի նախագահին, Ծառուկյանը չի համաձայնել, կես ժամ հետո ՊԵԿ-ը 40 աշխատակիցներով մտել է «Առինջմոլ» ստուգումների:

Պրիմիտիվ է: Նաև` ծիծաղելի: Բայց գիտենք, որ դա միայն այն ժամանակ երբ մեկ անգամ է լինում, բայց երբ ֆարսը նույն օրվա մեջ կրկնվում է երկու անգամ, արդեն ողբերգություն է:
ՈՒ Հայաստանն այսօր ապրում է ֆարսի ու ողբերգության արանքում: Այսպես երկար ապրել հնարավոր չէ: Իրավիճակը հյուծում է երկիրը, մարդկանց:
Այս ամենի դեմը կարող է առնել միայն համախմբումը: Առաջին հերթին` հոգևոր:
ՈՒ... կբռունցքվի հայոց ոգին` ընդդեմ այս ամենի։

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2656