1896-ի կոտորածի ձմեռն էր։ Մի խումբ փախստականներ Սասունի կողմերից հասան Էջմիածին։ Նրանց մեջն էր եւ Ա. գյուղի ծերունի տեր Սարգիսը։

Վերջին օրերին գյուղ հանձնողների, դրանց ներկայացման ադրբեջանական ՀՀ պատգամավորների աղետալի գործընթացին զուգահեռ պետական քարոզչության մեքենայի խողովակներով հասարակությանն են ուղղվում այսպես կոչված «Սիգնալներ» կամ ավելի ճիշտ ազդանշաններ, որոնց տոնայնությունը, ծագումնաբանությունը, ասելիքի և իրականության խզման ակնհայտ կերպը տեղիք են տալիս կատարելու մի քանի պարզաբանումներ, որոնց միջոցով կփորձենք հիմնավորել կառավարչական խմբի կողմից տնտեսության մեջ ոչ շուկայական միջամտության գործիքակազմի ներդրման հեռանկարի վերաբերյալ կասկածները, իսկ որ այդ կասկածները յուրաքանչյուր հրապարակային ելույթից հետո ավելի են թանձրանում, կարելի է համարել կատարված փաստ, միևնույն ժամանակ, պետք է խոստովանել, որ տեսական բնույթի մեր դատողությունները երբեք չէինք ցանկանա կիսել նախկին կառավարիչների հետ, քանզի նրանց համարել որևէ տեսական տնտեսագիտական դիսկուրսի մասնակից կարող էր միայն մեծագույն համբերություն և խղճմտանք կրող անձը և ոչ այլոք:

Զիջման գնալով խաղաղության հասնելու անհնարին լինելը, անկախ նրանից, որ մարդկության պատմությունը դա վաղուց է ցույց տվել, հեշտությամբ կարելի է ապացուցել նաև տեսականորեն։

Չորրորդ հարկի Ռազմիկը Ֆեյսբուքում ստատուս գրեց, որ սիրտը պամիդորով ձվածեղ ա ուզում։ Մի քանի րոպեից կինը խոհանոցից քոմենթ գրեց, որ տանը պամիդոր չկա։ Ռազմիկը պատասխանեց՝ երեխուն ուղարկի, թող առնի։

Տավուշի մարզում սպասում են Բրյուսելից լուրերի։

Հզորներին ու թույլերին, ինչպես նաև անկապներին իրարից տարբերում է պրոբլեմներին մոտենալու նրանց օբյեկտիվության և լրջության չափը։ Մեզ նման անկապների համար ավելի շուտ բնութագրական է անլուրջ մոտեցումը հարցերին...

Խնդիրը միայն այն չէ, որ Տավուշի գյուղերի հանձնման դեպքում վտանգվում է Կարմիր Կամուրջ-Սևքար-Բերդ մայրուղային գազատարը: Խնդիրն այն է, որ այդ սցենարի կյանքի կոչման դեպքում մեծ է հավանականությունը, որ Բաքուն կարող է հանդես գալ Մոզդոկ-Թբիլիսի (Հյուսիսային) գազամուղը գնելու նախաձեռնությամբ...

Ինչքան ասեն Աստված չկա՛, ավելի եմ հավատում, Թեև չկա ոչ մի վկա, բայց էլի եմ հավատում, Տիեզերքը հյուսող հրաշքն այնքան է վեհ ու գաղտնի, Այնքան անդուռ, որ աներկբա վշտով լի եմ հավատում...

Հիշատակը Արդարի Օրհնությամբ լինի:

Ամառային երեկոներին, երբ հովն ընկնում էր, գնում էինք նոր բացված երգող շատրվանները նայելու: Էն ժամանակ մեծ-մեծ շենքերը չկային, ու հրապարակը նման էր շրջանաձև պարիսպներով մի իսկական անառիկ բերդի: