Դաշնամուր նվագող սիրուն աղջիկները շատացել են։ Ամեն օր մի նոր երկարոտն աստղ ա վառվում ֆեյսբուքյան երկնակամարում, որ գիշերանոցի նմանվող պենյուար հագած օրոր-շորոր մոտենում ա դաշնամուրին, գայթակղիչ դիրքով նստում ու երաժշտական դպրոցի չորրորդ դասարանի գամմաների նման ինչ-որ քաղցր-մեղցր մեղեդի ա նվագում՝ սենսանսյան կարապի նրբագեղությամբ թևերը շարժելով, հմայիչ սիլիկոնե ժպիտով ժպտալով, երանության մեջ գլուխն օրորելով ու աչքի պոչով երևակայական երկրպագուներին նայելով։ Հիացած սրտիկներ ա, որ հավաքում ա։

Քայլում էիր փողոցում, մեկ էլ տեսնում էիր՝ մայթին միայնակ կանգնած ա հեռախոսի երկարուկ, մետաղյա, ապակեպատ խցիկը։ Մտնում էիր, դուռը փակում ու առանձնանում արտաքին աշխարհից։ Պատուհանից տեսնում էիր մարդկանց, մեքենաները, բայց դու առանձին էիր, քեզ ոչ ոք չէր լսում։

«Ա՛զգ հայոց, թուրքը՝ մեր բանական հոտի դարավոր թշնամին նվաճել է Ալեքսանդրապոլը, շարժվում է դեպի սիրտը մեր երկրի, մեր հավատի, մեր կենսագրության:

Տաքսիի կանգառ է։ Շարվել են տաքսիները մայթի երկայնքով, iսկ մայթի վրա մի նստարան կա' ծառի տակ։ Ես եմ նստած նստարանին ու երկու տաքսիստ։ Երկու հոգի էլ կանգնած են։ Խոսում են իրենց աշխատանքային առօրյայից։ Կանգնածներից մեկի հեռախոսին զանգ եկավ։

ՈՒ վեր կացա ես, որ մեր հայրենի օրենքովը հին՝ Վերջին հանգիստը կարդամ իմ ազգի անբախտ զոհերին, Որ շեն ու քաղաք, որ սար ու հովիտ, ծովից մինչև ծով Մարած են, մեռած, փըռված ու ցըրված հազար հազարով...

Հա՛յ, դու անմահ ես: Մի վախեցիր: Պայքարի՛ր:

Նախանձելի ժամանակներում ենք ապրում։ Նենց բաներ ենք տեսնում, որ մարդկությունը երբեք չի տեսել։ Տեսնում ենք արևի լուսանկարը՝ էնքան մոտ, էնքան մանրամասն՝ առանձին-առանձին բոցկլտացող խարտյաշ կրակներով, բծերով ու ժայթքումներով, կարծես արևի վրայով քայլենք։

Ոմանց թվում ա, թե «Հիշատակելը» «հիշել» բառի գրական տարբերակն ա, ու ապրիլի 24-ին մեր նահատակներին հիշատակել՝ նշանակում ա հիշել նրանց։ Չէ՛, դրանք տարբեր բառեր են։ Հիշատակում են մի օր, իսկ հիշում են ամեն օր, այսինքն՝ չեն մոռանում։ Հիշել՝ նշանակում ա չմոռանալ։

Հողն այն տեղն է, որտեղ կանգնում են երկու ոտքերի վրա: Մենք գոնե այդպես հասկացանք, երբ առաջին քայլերն արեցինք: Հետո, երբ մայրս ինձ ու եղբորս բակ էր ուղարկում, շեմքին չհասած միշտ հիշեցնում էր. - Հողերի հետ հանկարծ չխաղաք:

Լևոն Լիսիցյանի նամակը Ստեփան Լիսիցյանին 2 նոյեմբերի, 1920 թ. Երևան Իմ անգին հայրիկ, Ապրում ենք մղձավանջի օրեր: