Հեռավոր 2006-ին, երբ բնակվելու տեղափոխվեցի Էջմիածնի Նորակերտ գյուղ, այն շատ տխուր վիճակում էր։ Չկար մշտական խմելու ջուր, ոռոգման ջուրը կար, բայց մարդկանց վրա անհասկանալի մեծ պարտքեր էին գրվում, հոսանքալարերը կտրտած ու բարակ էին, պարբերաբար անջատվում էր էլեկտրաէներգիան, ճանապարհները քանդած ու անանցանելի էին դառնում անձրևի ժամանակ, 205 համարի «Գազելը» աշխատում էր վատ ու գերծանրաբեռնված, բաժանորդներին հասնող գազը թույլ էր, պատերի տակ մարդիկ բողոքում էին, թե Մանվելի մարդիկ օդ են փչում գազի խողովակների մեջ։

2020-ի պատերազմից հետո հայ ժողովուրդը ինքնամոռաց փնտրտուքի մեջ է, թե որտեղ ենք սխալվել, ինչում ենք սխալվել, հատկապես վերջին 30 տարվա ընթացքում ինչն ենք բաց թողել կամ ինչն ենք չափից շատ արել, որ հայտնվել ենք այս օրվա մեջ։

Հ.Գ. Ինչու՞ է «Հ.Գ.»-ն վերջաբանի փոխարեն հայտնվել առաջաբանում: Որովհետև ՆԱՏԱԼԻ ՄԻՆԱՍՅԱՆԻ` irates.am կայքում այսօր (08.04.2024 թ.) հրապարակված` «Յուրի Երզնկյանի վարպետաց դասեր». խոսում են մեծանուն կինեռեժիսորի սաները» ինֆորմացիան, իսկական անակնկալ էր, որը «ժամանակի մեքենայով», իմա` հիշողությամբ, ինձ անսպասելի տեղափոխեց ոչ այնքան հեռավոր անցյալ: Ե՞վ…

Ոչ մի տարբերություն չկա, թե երկիրն ում ազդեցության տակ է` Ռուսաստանի՞, ԱՄՆ-ի՞, Չինաստանի՞, թե՞ ցանկացած մեկ ուրիշի, եթե երկրի պաշտոնյաները, բիզնեսմենները, երգիչները, դերասանները, հասարակության մի մեծ հատված էլ հետները առավոտից իրիկուն մտածում են, թե ոնց հարստանան ու չվեն արևմտյան որևէ երկիր` վայելելու իրենց «կպցրածը»։ Այդպիսի երկիրն ապագա չի կարող ունենալ։

Ռուանդայի ցեղասպանությունը տևեց շուրջ երեք ամիս:

Մեր պետությունը մեծ դրեյֆի մեջ է, պատկերացրեք՝ բաց ծովում ինքն իրենից անկախ գնում է։ Ոչ մի խարիսխ չունի, ոչ մի ափ չի երևում, ոչ մի փրկարար չի գալիս օգնության...

Հայերիս և Հայաստանի ամենամեծ խնդիրը ազգային երազանք չձևակերպելն է, եղածից շուտ հրաժարվելը` իբր մենք թույլ ենք, անզոր ենք, չենք կարող...

Բնական հունի ուսմունքն ըմբռնելը և դրան համապատասխան գործելը յուրաքանչյուր քաղաքական կազմակերպության գործունեության փիլիսոփայության հիմնասյունը պետք է լինի:

Մեր վերածնունդը, ապրելն ու գոյատևելը ռուսական կայսրության զարգացման պարադիգմի շրջանակներում պայմանավորված են եղել նրանով, որ ռուսները մեզ դիտել են որպես աշխարհաքաղաքական և տնտեսական միջոց մեր տարածաշրջանում իրենց խնդիրները լուծելու և իրենց գլոբալ նվաճողական նպատակներին հասնելու համար...

Լրացավ պետական, ռազմական նշանավոր գործիչ Մարիուս Արամի Յուզբաշյանի ծննդյան հարյուրամյակը (1924 - 1993): Հիրավի նշանակալի է նրա անցած ճանապարհը` ուղեկցված Երկրորդ համաշխարհայինի ահեղ տարիներին պարտիզանական ջոկատի հրամանատարի որակում ծավալած գործունեությամբ, անվտանգության համակարգում օպերլիազորից գեներալ-լեյտենանտի զինվորական կոչումով Հայաստանի անվտանգության կառույցի ղեկավարումը ստանձնելով (1978 - 1988):