Իրականում Արցախի կարգավիճակի առնչությամբ որևէ նախագծով Արցախը երբևէ չի ճանաչվել Ադրբեջանի կազմում: Այս համատեքստում բարդ կամ մեկնաբանության կարոտ խնդիր չկա: Խոսքը բացառապես վերաբերել է ստատուս քվոյին, որի պարագայում Արցախի կարգավիճակն առկախվել է մինչև փոխհամաձայնեցված ընթացակարգով ԻՆՔՆՈՐՈՇՄԱՆ ՀԱՆՐԱՔՎԵ ՆԱԽԱՁԵՌՆԵԼԸ, իսկ ստատուս քվոն պահպանելը, առանց որևէ պետության կազմում Արցախը ներառելով, թելադրված է եղել հենց 1991 թ. դեկտեմբերի 10-ի հանրաքվեի ուժով: Սա շատ լավ հասկացել են ադրբեջանցիները, ուստի մշտապես փորձել են մերժել այդ փաստաթղթերը: Արդեն քանիցս կրկնում եմ, որ տարածքային ամբողջականությունը ճանաչվել է բացառապես այս առանցքային վերապահումով:

Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը ապրիլի 14-ին հայտարարել է, որ Ադրբեջանը պատրաստում է էսկալացիա, պարզ ասած` ծավալուն հարձակում, այլ կերպ ասած` պատերազմ:

Թշնամին մեր բնակավայրերի քթի տակ արագ տեմպերով ճանապարհներ ու թունելներ է կառուցում, զորքի տեղաշարժեր է անում, պատրաստվում է մեծ պատերազմի, իսկ մեր հանրությունը օրեր շարունակ քննարկում է' թշնամու դրոշ վառելը լա՞վ էր, թե վատ։

Դրոշ այրելու մասով վերջին անդրադարձը: Սիրելի դիմոքրսիի հետևորդներ, ուրեմն ստացվում է Ադրբեջանը մե կառուցողական, մե քաղաքակրթված երկիր էր, մինչև էսօր մեզ հումանիզմի դիրքերից էին մոտենում, հիմա դրոշը այրելուց հետո մեզ պատերով են տալու։

Բաց հարցը մնում է այն, թե ո՞վ է հրահրել վերջին ռազմական բախումը Տեղ գյուղում: Ակնհայտ է, որ իրավիճակը սադրել ու մարտական գործողություն են սկսել ադրբեջանցիները, որը դադարեցրել են մեր ԶՈՒ արձակած կրակի ճնշման ներքո:

Սովորաբար խուսափում եմ դիմատետրում անձնական թեմաներ շոշափել ու լուսանկարներ տեղադրել, բայց այս անգամ թույլ տվեք բացառություն անել, քանզի ներքին անհրաժեշտություն եմ զգում շնորհակալությունս հայտնել երկու գեղանի, հեզաբարո, ազնվազարմ հայուհիների. տիկին Գայանեին ու տիկին Աննային` «Վերնատուն» մշակութային օջախի տիրուհիներին, որոնք այս խառնակ, այս տխուր ու անհոգի ժամանակներում փորձում են ոգեղենություն, քնքշանք, սեր, գեղեցկություն ու արվեստ խառնել կյանքին, նիրհող մշակութային կյանքը աշխույժով, արթնացումի կայծերով լցնել և հաճելի, անմոռաց օրեր պարգևել հրավիրյալներին:

Վստահ եմ՝ քիչ իմացողներ կլինեն, որ ծանրամարտի 1983 թ. աշխարհի առաջնությունը պիտի անցկացվեր Հայաստանում, սակայն վերջին պահին փոխադրվեց Մոսկվա։ Այդ քայլին Մոսկվայի գնալու իրական պատճառը հետևյալն էր՝ սփյուռքյան հայկական հայտնի կազմակերպություններից մեկը զգուշացրել էր՝ Եղեռնի հուշակոթողի հարևանությամբ գտնվող մարզահամերգայինում Թուրքիայի դրոշի բարձրացում թույլ չի տա, քանի որ այն դիտում է որպես 1915 թ. զոհերի հիշատակի անարգում։

Մի կողմ թողնենք մեր իրավիճակում անսովոր մեծ շուքով մրցաշարի բացման արարողությունը, բայց իրեն միջազգային ահաբեկչական բանդայի կարգավիճակ շնորհած պետության դրոշը այրելը առանձնակի համազգային աղետի վերածել, անգամ ընդհանրապես քննարկման նյութ դարձնել պետք չէ:

2008 թվականին Երևանի կենտրոնում տերպետրոսյանական ինչ-որ հանրահավաքի մասնակիցներ, որ խառնվել էին սարգսյանական հանրահավաքին, ոտնատակ էին արել ու ջարդոտել Հանրապետական կուսակցության դրոշները: Երբևէ չեմ եղել այդ կուսակցության անդամ կամ համակիր, իսկ հատկապես երբ իշխանության էին, իրենց թերություններն ավելի եմ բարձրաձայնել որպես իշխանություն:

2 տարուց ավելի է՝ Ադրբեջանը գերության մեջ է պահում մեր թվով 100 ռազմագերի տղերքին, այդ թվում՝ խոշտանգելով ու սպանելով նրանց։