«Հե­ղա­փո­խու­թյու­նը ծրագ­րում են փի­լի­սո­փա-տե­սա­բան­նե­րը, ի­րա­գոր­ծում՝ ռո­ման­տիկ­նե­րը, վա­յե­լում՝ ստա­հակ­նե­րը»:

Չարչու կերպ մտած, «հե՜յ, լավ դիմակ, ձրի դիմակ, գովեստով կտամ, բիձեքին կտամ» ասելով փողոցներն ընկնելու փոխարեն, իրեն արքա երևակայող անձը բոլորովին այլ գործառույթ պիտի իրականացներ: Եթե դիմակ կրելն այսօր ազգի լինել-չլինելը պայմանավորող գործոն եք դիտարկում, բարի եղեք էդ դիմակը համակարգված ձևով հասանելի դարձնել յուրաքանչյուրին:

Բնա­կան է, որ Հա­յաս­տա­նում հին ու նոր քա­ղա­քա­կան իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի միջև ծա­վալ­ված կե­նաց ու մա­հու պայ­քա­րի պայ­ման­նե­րում պի­տի ծն­վեին նոր «եր­րորդ» կու­սակ­ցու­թյուն­ներ, դա­շինք­ներ, շար­ժում­ներ՝ փորձ­ված ու ան­փորձ, նո­րըն­ծա թե հնաոճ և այլն:

ՈՒ­ղի­նե­րը բազ­մա­թիվ են, ան­կան­խա­տե­սե­լիու­թյան գոր­ծոնն էլ բազ­մա­պատ­կում է տար­բե­րակ­նե­րը, այ­նու­հան­դերձ, հիմ­նա­կա­նը ե­րեքն են` ար­տա­հերթ ընտ­րու­թյուն­ներ, հրա­ժա­րա­կան, նոր վար­չա­պե­տի ընտ­րու­թյուն խոր­հր­դա­րա­նում:

Երբ մա­յի­սի 8-ին, Շու­շիի ա­զա­տագր­ման 28-րդ տա­րե­դար­ձի օ­րը, դեմ­քի դի­վա­յին ար­տա­հայ­տու­թյամբ, բղա­վոց-սպառ­նա­լիք­նե­րով Նի­կո­լը հե­ռուս­տաե­թե­րից կր­կին ներ­խու­ժեց հա­յաս­տան­ցի­նե­րիս բնա­կա­րան­ներ ու աս­պա­տա­կեց ա­ռանց այդ էլ ա­ռա­վո­տից տակ­նուվ­րա ե­ղած մեր հո­գի­նե­րը, ա­կա­մա մտա­բե­րե­ցի պա­տե­րազ­մա­կան թե­մա­նե­րով ֆիլ­մե­րից ծա­նոթ կեր­պա­րին՝ կո­կոր­դը պատ­ռող Ա­դոլֆ Հիտ­լե­րին, ու նրա՝ «Achtung! Achtung!» (ու­շադ­րու­թյու՜ն, ու­շադ­րու­թյու՜ն) ա­հա­սար­սուռ ոռ­նո­ցը: Չեմ չա­փա­զան­ցում: Ե­թե կաս­կա­ծում եք, կր­կին ունկ­նդ­րեք Նի­կո­լի օ­դը թրա­տող «ճառ»-ո­րո­տը:

Կո­րո­նա­վի­րու­սը Ռու­սաս­տա­նում ջրի ե­րես հա­նեց ևս մի խր­թին խն­դիր, ո­րին մինչ այդ երկ­րի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը նա­յում էին, ինչ­պես ա­սում են, մատ­նե­րի ա­րան­քով: Խոս­քը միգ­րա­ցիա­յի հոս­քի մա­սին է:

Երբ ժա­մա­նակ­ներն ա­ռա­վել բա­րեն­պաստ կլի­նեն, անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն կլի­նի Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նին «հաշ­վել» որ­պես «հա­յու գեն», որն այդ­պես շռն­դա­լից տար­վեց-դր­վեց հա­մաշ­խար­հա­յին, չեր­կն­չենք ա­սել, գլո­բա­լիզ­մի հա­յե­լա­յին ար­տա­ցո­լան­քում` նոր հա­յի կեր­պար բաշ­խե­լով նա­րե­կյան որմ­նա­խոր­շե­րում տե­սակն աշ­խար­հի վրա տա­րու­բե­րող այս հին, կար­ծես ան­դառ­նա­լի հոգ­նած, «լոք» ա­նե­լում ծու­լա­ցող էթ­նո­սին:

Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյանն իր ե­լույթ­նե­րից մե­կում զգու­շաց­րեց եվ­րո­պա­մետ և ռու­սա­մետ ու­ժե­րին, որ նրանք շատ չհ­րա­պուր­վեն ի­րենց հա­վակ­նու­թյուն­նե­րով: Եվ ա­սես ի ար­ձա­գանք նրա հայ­տա­րա­րու­թյան, հա­յոց հե­ռուս­տա­տե­սու­թյամբ հար­ցազ­րույ­ցի էր դուրս ե­կել մի­ջին ծե­րու­թյան մի կին քա­ղա­քա­գետ:

Երբ ա­պի­լի 24-ի լույս 25-ի գի­շե­րը 2.00-ին (լավ էլ անձրև էր մա­ղում), Նի­կո­լը Facebook-յան իր է­ջում ա­վե­տեց կնոջ գրա­ռու­մը. «Քիչ անց՝ մեր բո­լո­րի սր­տե­րը գե­րած Պա­պի­կին, վար­չա­պե­տի հանձ­նա­րա­րու­թյամբ, պե­տա­կան մա­կար­դա­կով կու­ղեկ­ցեն Ծի­ծեռ­նա­կա­բեր­դի հու­շա­հա­մա­լիր, և նա վեր­ջա­պես իր ծա­ղիկ­նե­րը կխո­նար­հի Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թյան զո­հե­րի հի­շա­տա­կին», ա­կա­մա զու­գա­հեռ­ներ անց­կաց­րի մաք­սա­յին ծա­ռա­յու­թյան ե­րի­տա­սարդ աշ­խա­տա­կից Հայկ Մար­տի­րո­սյա­նի, կուր­թան­ցի 33-ա­մյա Մե­խակ Ա­ռա­քե­լյա­նի և 82-ա­մյա պա­պի­կի միջև:

Facebook-յան էջս փա­կե­լով Նի­կո­լի վար­ձատր­վող «լե­գեո­նա­կան­նե­րի» դեմ` զազ­րա­խո­սու­թյուն-հայ­հո­յանք­նե­րից գլուխս ա­զա­տե­ցի: