Լևոն Տեր-Պետ­րո­սյա­նը չէ, ով ու­զում է լի­նի՝ գլու­խը քա­րին է տվել, ե­թե իշ­խա­նու­թյուն­նե­րին ուղղ­ված երկ­րի ու ժո­ղովր­դի հա­մար սր­տա­ցավ մարդ­կանց քն­նա­դա­տու­թյու­նը երկ­րորդ բաց­ված ճա­կատ կամ դա­վա­ճա­նու­թյուն է հա­մա­րել։

Հող հանձնողին հո­ղին կհանձնենք։

Ե­թե պե­տու­թյան ղե­կա­վա­րը վա­րա­կի դեմ պայ­քարն ի­րա­կա­նաց­նում էր «Կո­րո­նա­վի­րուսն ում շունն է, որ...» բա­նաձևի շր­ջա­նակ­նե­րում, ա­պա պետք չէ զար­մա­նալ, որ ՀՀ բո­լոր տի­պի քա­ղա­քա­ցի­նե­րի ա­ռող­ջու­թյան թիվ մեկ պա­տաս­խա­նա­տուն դա­տա­րա­նի ո­րոշ­մա­նը վե­րա­բեր­վում է «դա­տա­րանն ում շունն է, որ...» փի­լի­սո­փա­յու­թյամբ։

ՀՀ-ում՝ հա­վա­նա­բար իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի թողտ­վու­թյամբ, ստեղծ­վել է ինչ-որ առևան­գիչ-մար­դաս­պան ծռա­շեղ­ված­ներ, ա­ռևան­գիչ ռես­տարտ­ներ հի­շեց­նող հա­մազ­գես­տա­վոր ջա­հել­նե­րի «Հե­ղա­փո­խու­թյան պա­հա­պան­ներ» ան­վամբ պատ­ժիչ, «գո­ղա­կան ռազ­բոր­կա­ներ», «հե­տաքն­նու­թյուն», պար­զա­բա­նում­ներ ի­րա­կա­նաց­նող կազ­մա­կեր­պու­թյուն, որն իք­նի­րավ­չու­թյամբ ի­րա­կա­նաց­նում է ի­րա­վա­պահ մար­մին­նե­րի գոր­ծա­ռույթ­ներ, խախ­տե­լով օ­րենքն ու օ­րի­նա­կա­նու­թյու­նը:

Մենք կա­րո­ղա­ցանք ա­զա­տագ­րել և պաշտ­պա­նել Ար­ցա­խը միա­սին։ Ես, որ­պես զին­վո­րա­կան, որ­պես ձեզ հետ ճա­նա­պարհ ան­ցած մարդ, ա­սում եմ՝ տա­րածք­ներ չեն հան­ձն­վե­լու: Թույլ չեմ տա­լու, եր­դումս կա­րող եմ կրկ­նել ձեր առջև, թույլ չեմ տա­լու տա­րածք հան­ձն­վի:

…ժո­ղո­վուրդ ան­վան տակ քո­ղարկ­վող «սպի­տակ­նե­րի» քա­նակն այս պա­հին շատ չէ, ա­վե­լին` նրանք փոք­րա­մաս­նու­թյուն են, բայց խիստ ագ­րե­սիվ ու կեղ­ծա­րար, նրանք ի­րենք ի­րենց մե­ծա­մաս­նու­թյուն հռ­չա­կած փոք­րա­մաս­նու­թյուն են:

Տիգ­րան Մե­ծը լուրջ զո­րա­վար է ե­ղել` Քո­չա­րյա­նի, Մոն­թեի, մյուս­նե­րի նման, որ հայ­րե­նիք է սի­րել ու հայ­րե­նիք է լայ­նաց­րել։ Տիգ­րան Մեծն է­սօր կեն­դա­նի լի­ներ, նս­տած կլի­ներ, Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը կձեր­բա­կա­լեր։

Իսկ դու՛, Նի­կոլ, չսո­վո­րե­ցիր, է­լի, վիշտ հար­գել, ցա­վակ­ցել: Դու նույ­նիսկ մարդ­կա­յին ող­բեր­գու­թյունն ես սե­փա­կան շա­հիդ ծա­ռա­յեց­նում՝ դեռևս չպարզ­ված հան­գա­մանք­նե­րում տե­ղի ու­նե­ցած դեպ­քի առն­չու­թյամբ, ա­ռանց ի­րա­վա­կան քն­նու­թյան, ըն­դա­մե­նը մա­մու­լում շր­ջա­նառ­վող խո­սակ­ցու­թյուն­նե­րի հիմ­քով հայ­տա­րա­րում ես, որ պատ­ճա­ռը քրեա­կան են­թամ­շա­կույ­թի մեջ է:

Անեծք­ներն իրա­վա­կան պե­տու­թյու­նում սահ­մա­նադ­րա­ի­րա­վա­կան կա­տե­գո­րի­ա չեն, իսկ ով­քեր պե­տա­կան դա­վա­ճան են, կլի­նեն պե­տա­կան դա­վա­ճան մի­այն դա­տա­րա­նի օրի­նա­կան ու­ժի մեջ մտած դա­տավճ­ռով։ Ոչ ոք չի կա­րող հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րով դա­վա­ճան­ներ և սր­բեր կար­գել, օծել, հե­տո էլ փո­խել ու ասել՝ էս մեկն էն ա, էն էլ՝ էն։ Մեզ հետ, խնդ­րում եմ, այդ լեզ­վով չխո­սել, դա ոչ ոք կուլ չի տա­լու:

Իշ­խա­նու­թյու­նը, Մնա­ցա­կա­նյան-Մա­մե­դյա­րով հան­դիպ­ման օ­րա­կար­գի, քն­նարկ­վող հար­ցե­րի մա­սին լռե­լով, ին­ֆոր­մա­ցիոն բլո­կա­դա­յի է են­թար­կում ազ­գին: Զու­գա­հեռ՝ կիրթ Ա­լիևի եր­կր­պա­գուն ի լուր բո­լո­րի հայ­տա­րա­րում է ՍԴ հար­ցում իր նկր­տում­նե­րի մա­սին, այս­պի­սով փոր­ձե­լով քաո­սա­յին ի­րա­վի­ճակ ստեղ­ծել երկ­րի ներ­սում, շե­ղել ու­շադ­րու­թյու­նը Ար­ցա­խյան հար­ցից: