Մահապարտի նման ունայնությամբ լեցուն
և պարտյալի հեղձուկ անսփոփ տխրությամբ
էլ չեմ փնտրում սրտիս ոչ մի պայծառ նեցուկ`
պահմտոցի դարձած այս գորշ կյանքիս համար:
Լկտի խեղկատակին հանդուրժելով համառ,
դատապարտված գարշին` լիակատար անկամ,
փայփայում եմ ոգյա կայծերն այն անհամար`
Էրգրականչով խրոխտ անդինները սփռյալ։
Լուրթ վրեժով, սակայն, ու ցասումով անբառ...
ես կողպել եմ սիրտն իմ և միտքն իմ հանապազ
(արդ հոգնել եմ արդեն ճառասացից համբակ)...
Եռաթև Նետն ինձ դարձրու, անպարտ Աստված։
Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ