Հեղձուցիչ տապից թրջվել է օրս,
Պարանին սերս դողում է ցրտից:
Անձուկ է շուրջս, խակ է հուզումս,
Կրքիս ժանյակն է պարուրվել նորից:
Աստղաթափ լույս է, գիշերն այս նույնն է
Ի՞նչ եմ հիշել խորթ այս օրերին:
Սի՞րտ է, թե՞ բիրտ է, դե միևնույնն է.
Անհասկանալի ենք մեկս մյուսին:
Լուսաբացը, տես, դեռ քեզ սպասում է,
Իսկ ես լլկվել եմ աստղահուզումից:
Սիրտս բարակ է, ու չես գալու թե,
Լուր տուր մահիկին` նա շշնջա ինձ:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ