Շնից ծնվեց շուն, շունը զայրացավ, առյուծիցս շու՞ն, ա՜յ քեզ մի նոր ցավ:

Ինքներս մեզնից թաքնվեցինք, լույս ճամփան մթի քողով անցանք, գարնանը ձմռան պես հագնվեցինք, ապրեցինք, ինչպես կրկնվող հանցանք...

Աշտարակի շրջանի ՈԻջան գյուղի «Վրիժառուներ» ընդհատակյա խմբի անդամները գյուղամիջում քննարկում էին զորավար Անդրանիկ Օզանյանի արձանը կանգնեցնելու հարցը: Խմբի ղեկավար Հարություն Հարությունյանը (1940-1999, ՈՒջան), որը հետագայում հանրությանը հայտնի դարձավ որպես Բժիշկ Հարութ, «Հայկական միջնադարյան բժշկարանների դեղաբույսերը» գրքի հեղինակ և Արցախի ազատագրության հերոսամարտի անձնվեր մասնակից, անսպասելի, գյուտարարի խենթ խանդավառությամբ բացականչեց. «Տղեր’ք, ուշադիր նայեք,-և նետվելով մոտակա բլրակի լճափը մատնացույց արեց իր կանգնած վայրը:- Էստեղից Մասիսներն էլ կերևան… Էստեղ էլ կկանգնեցնենք Զորավարի արձանը` հայացքը դեպի մեծ Երազանք` սրբազան Լեռ ու Էրգիր»:

1949 թվականի դեկտեմբերի 18-ին է ծնվել Ղուկաս Սիրունյանը: Նրա պապն ու հայրը սասունցիներ էին, ովքեր ապրեցին ու մեռան Սասունից հեռու, բայց Սասունը երբեք չհեռացավ ու չմեռավ նրանց հոգում:

- Ղորթ- ղորթ,- ասաց գորտը, ինչ Աստծուց է, ողջն ինձ մոտ է, և ինչ Երկնից պապական է, ողջը պիտի ապականեմ...

Խոզը գրամոլ, խոզը մրամոլ` անվերջ փնտրում է մեղքերն ուրիշի... ինքն իբր թե` «սուրբ», «Չքնաղ մի ասուպ», երբ մասնակիցն է աղբի ու գարշի...

Մի հին գերան, փթած գերան, իր ողջ կյանքում ստած գերան` կեղծ-կեղծ ամուր, կեղծ- կեղծ արդար, բայց չգիտես դեն ու դեսից, ո՞ր տնտեսից ձեռք էր գցել լեզու ճարտար և կեղծ մի ես...

Հրաշալի լուր. ԵՊՀ-ն դուրս է գալիս անգրագիտության տիրույթից և այլևս չի ցանկանում խայտառակվել:

«Նմանվի՜ր Մամիկոնյան հային, որ զորավոր էր դեպի հայրենի Երկիրն ու Ցեղը տածած սրբազնության զգացումով և նրանց համար մեռնելու իր աննահանջ կամքով»։ Գարեգին Նժդեհ

Եթե որևէ գրականագետի մասին գրելիս` նրա նախնական կերպարը կերտելուց հետո, մի քանի պերճախոս բառ կարող ես ավելացնել ու կերպարը կամբողջանա, ապա այդպես չես կարող վարվել լեզվաբանի մասին գրելիս։ Լեզվաբանի մասին խոսելիս կամ գրելիս գործածելիք բառապաշարդ էլ պիտի լավ տնտղես և ընտրս ամենակարևորները։