Արդեն նույնիսկ ռուսական քաղաքագիտական շրջանակներն են գրում, որ Հայաստանի վրա Ադրբեջանի հարձակումից առաջ, Ալիևը շոշափում է թույլատրելիի սահմանները՝ մտնելով խոցված ինքնաթիռի շուրջ ՌԴ- ի հետ բացահայտ հակամարտության մեջ, կտրուկ քննադատելով Ռուսաստանին և արտաքին քաղաքականության մեջ ուժեղացնելով թուրանական վեկտորը, թուլացնելով Մոսկվայի ազդեցությունը։

Երեկ Բաքվում հայ ժողովրդի և նրա ազատագրական պայքարի դեմ սկսված հաշվեհարդար-դատաստանի առաջին կադրերն էին հրապարակվել, և ինձ ծանոթ մարդկանցից շատերը հանդես եկան հուսահատություն և անզորություն պարունակող տարբեր մեկնաբանություններով, քանզի իսկապես այս պահին մենք պատանդառված մեր ընկերներին չենք կարողանում անմիջական օգնություն ցույց տալ:

Աննկարագրելի տխություն է իջել հոգուս։ Բաքվի բռնապետը Հայերի է դատում․․․ Հասկանու՞մ եք, թշնամին Հայի է դատում նրա համար, որ իրենք Հայի պատիվն են պահել, Հայի անունն են պահել, Հայի Հայրենիքն են պահել...

«Վահագն Դավթյանն իր «Տերևի սոսափյունից մինչև անհունը» (1970) հոդվածում գրում է. «Լույսն առհասարակ Մեծարենցի պոեզիայի հիմնական շաղախն է»: Լույս է երգել Մեծարենցը, երբ «Արյուն է եղել աշխարհում, եղել է եղեռն ու կռիվ»: Այդ լույսերի, այդ երազի միջով ձգվում է նրա անձնական ողբերգության ցավագին թելը:

Անցնող 5 տարիներին երկու դրվագ է եղել, որոնք ոչ միայն ինձ աննկարագրելի ցավ են պատճառել, այլև խախտել են մարդկայնության ու ազգային արժանապատվության հնարավոր ամեն սահման...

Ռուսաստանն ու Իրանը պայմանավորվել են Ադրբեջանի տարածքով գազատարի կառուցման երթուղու շուրջ։ Ռուսաստանի նախագահ Պուտինն իրանցի գործընկեր Փեզեշքիանի հետ բանակցություններից հետո հաստատեց, որ երկու երկրների միջև գազատարի կառուցման նախագիծն արդեն մշակման փուլում է։ Ակնկալվում է, որ նախագիծը կսկսվի տարեկան մինչև 2 մլրդ խմ մատակարարումներով՝ մինչև 55 մլրդ խմ աճի ներուժով...

Մենք դեռ չենք հասկացել մի շատ կարևոր բան, որ հաջողակ հասարակությունը միայն ղեկավարողներից ու կռվողներից չի կազմված լինում, և նրանց արանքներում իրենց համեստ տեղը պետք է ունենան նաև ինչ-որ բան հասկացողները։

Գիտեք, որ մանկահասակ երեխան երբ ինչ-որ խնդիր ունի, ասենք, փորն է ցավում, ականջն է ցավում, ատամ է հանում կամ ուղղակի անհանգիստ է, սկսում է լաց լինել։ Իսկ երեխայի լացը կտրելու համար մեծերը հաճախ ոչ թե լացի պատճառն են փորձում հասկանալ ու լուծել, այլ ամեն կերպ շեղում են երեխայի ուշադրությունը տարբեր հնարքներով։ Թռվռում են երեխայի շուրջբոլորը, լեզու են հանում, բլբլում են։ Մեծերի մի մասը բլբլում է, մյուս մասը արձագանքում է այդ բլբլոցին։ Ինչ-որ անիմաստ բեմադրություն են անում, իրար հրմշտում, գոռգռում։ Մի խոսքով, ամեն տեսակի կապիկություն անում են, որ գոնե մեկ վայրկյան երեխան մոռանա իր խնդրի մասին, դադարի լաց լինել ու ժպտա։ Հաջորդ վայրկյանին ուրիշ կապիկություն են անու` երեխային կրկին շեղելու համար։

1978 թվականն էր: Բժշկական ինստիտուտի չորրորդ կուրսի մի քանի ուսանողներով ամռանը պրակտիկա էինք անցնում այն ժամանակվա Չեխոսլովակիայի Բրատիսլավա քաղաքում։ Առաջին օրը Բրատիսլավան մռայլ քաղաքի տպավորություն թողեց։ Տեղատարափ անձրև էր։ Հանրակացարանի պատուհանից երևում էր Դանուբը։ Ինչքա՛ն գեղեցիկ էր գետը անձրևի տակ։ Անձրևն ու Դանուբը մրցում էին իրար հետ։ Երբ արեևը դուրս եկավ, հասկացանք, որ Բրատիսլավան այդքան էլ մռայլ չէ։ Զբոսնելիս սլովակ մի անծանոթ տղա աղջիկներիս վարդեր նվիրեց։ Պարզվեց, որ Երևանում ընկերուհի է ունեցել և շատ է սիրում հայ աղջիկներին։ Այդ կարմիր վարդը շատ երկար պահպանեց իր թարմությունը՝ հայ աղջկա վարդը:

Հայրենիքի համար նահատակված հերոսի հոր՝ Գարիկ Գալեյանի հանդեպ իշխանության խամաճիկ դատավոր Մասիս Մելքոնյանի ու քննիչների միջոցով իրականացրածը ստորագույն քայլ էր՝ ուղղված լռեցնելու բոլոր այն հերոսածին ծնողներին, ովքեր իրենց արդարացի պահանջն էին բարձրաձայնում՝ պատժել իրենց որդիների կանխամտածված սպանության մեջ գլխավոր մեղավորին և մնացած մյուս մեղսակիցներին։