Հայաստանի և ԱՄՆ-ի միջև ռազմավարական գործընկերության կանոնադրության առթիվ ոգևորությունը արդարացված կլիներ, եթե՝ - այդ փաստաթղթի մեջ «ռազմավարական» տերմինը ունենար կոնկրետ բովանդակային արժեք, ոչ թե պարզապես դիտվեր որպես իրավական հնարք...

Այո, վարակն արդեն Հայաստանում եմ, ընդ որում, ոչ երեկվանից կամ անցած շաբաթվանից, այլ, ինչպես պարզվում է տարբեր աղբյուրներից ստացված բազմաթիվ տեղեկություններից, արդեն 1.5- 2 ամիս:

Հայաստանի համար ճակատագրական, կասեի՝ գոյաբանական, որոշումներն ընդունվում են մեկ անձի կամ մեկ ընտանիքի կողմից։

Նոր քեռի գտնելու՝ հնից փախչելու բերկրանքն անսահման է քաղաքականապես ինֆանտիլ ազգի մոտ. նա այդպես էլ դուրս չեկավ իր մանկական կիսատաբատից:

Էս հսկա, ծանր հեռուստացույցի վրա ընդամենը 12 ալիք կար՝ ինչպես ժամացույցի թվատախտակին. հենց թվատախտակի նման էլ դասավորված էին թվերը՝ վերևում՝ տասներկուսը, ներքևում՝ վեցը և այլն։ Արտադրողների մտքով անգամ չեր անցնում, որ դրանից ավելի շատ ալիքներ կարող են լինել. էդքան ի՞նչ պիտի հաղորդեն։ Իրականում՝ տասներկու ալիք, իհարկե, չկար. ընդամենը երկու ալիք էր՝ առաջին ալիքը՝ հայկականը, ու ութերորդը՝ Մոսկվան։ Ավելի ուշ ավելացավ 11-րդ ալիքը՝ երկրորդ հայկական հեռուստատեսությունը, որ երեկոյան մի քանի ժամ էր աշխատում, ու հինգերորդ ալիքը՝ երկրորդ ռուսական ալիքը, որ էլի երեկոյան էր միանում։ Դրանց ավելանալն իրադարձություն էր. կարծես, աշխարհը երկու անգամ մեծացավ։ Պուլտ, իհարկե, չկար. ալիքը փոխելու համար պիտի մոտենայիր հեռուստացույցին, խոնարհվեիր, ինչպես նորին գերազանցության առաջ, ու բռնակը պտտեիր չորս գործող ալիքներից մեկի վրա։ Երբ էլ միացնեիր, էդ չորս ալիքներից մեկով մի հետաքրքիր բան, անպայման, հաղորդում էին, որ կարելի էր նայել, մի նոր բան իմանալ, հաճելի պահեր ապրել։

Երեկվանից հայաստանյան տեղեկատվական դաշտը հեղեղված է հայ-ամերիկյան ռազմավարական հարաբերությունների հաստատման մասին դիսկուրսով: Ամեն դեպքում, հենց այդպես են ներկայցնում Երևանի ու Վաշինգտոնի միջև ստորագրված կանոնադրությունն իշխանական ու մերձիշխանական մեդիաներն ու պալատական «փորձագետները»:

Հաղորդվում է, որ ՌԴ և ՀՀ ֆինանսների նախարարությունները պայմանավորվել են կրճատել ՀՀ պետական պարտքը ՌԴ-ին՝ զենքի դիմաց վճարված գումարի չափով, որը Երևանը չի ստացել, թեպետ Մոսկվան չի հաստատում կոնտրակտի իրականացման որևէ ուշացման կամ հետաձգման մասին: Եվ այս առումով ասեմ, որ եթե անգամ Մոսկվան ուշացումով է կատարում իր պարտավորությունները, Նոր Հայաստանը կարող էր ըմբռնումով մոտենալ՝ նկատի ունենալով առկա իրավիճակը:

Կոլումբիայի համալսարնի, քաղաքկիրթ և ոչ քաղաքակիրթ հանրությունների տարբերակման ուսումնասիրության 19-րդ կետը ձևակերպված է այսպես. «Խոշոր աղետների, կտակլիզմների ժամանակ, քաղաքակիրթ հանրության մոտ դիակապտության և թալանի երևույթները հանդես են գալիս երրորդ օրը: Իսկ ոչ քաղաքկիրթ հանրություններում, հենց առաջին օրից»:

Առօրյա տանջանքը` ջանք թափելը, շատ ավելի է գնահատվում, քան ոգևորության պահին բարձրունքների տիրանալը: