Մենք զարմանում ենք, թե ինչեր կարող ա անել արհեստական բանականությունը՝ ինչ նկարներ ա նկարում, երաժշտություն ա գրում ու կատարում և այլն, և այլն։

ԱԳՆ-ն հերքելով հաստատում է Միրզոյանի Դուբայում գտնվելու հանգամանքը

Էն տարիներին տպագիր խոսքը շատ հեղինակավոր բան էր։ Հո ամեն մեկին չէին տպում։ Ինչ-որ բան հրատարակելը շատ դժվար ու թանկ բան էր՝ նյութը բազմաթիվ խելացի մարդկանց ձեռքի տակով էր անցնում, վերլուծվում, հաստատվում, ուղարկվում տպարան, տպագրվում մեծ տիրաժներով… Ո՜նց կարող ա էդքանից հետո ինչ-որ հիմարություն սպրդեր ու տպագրվեր։ Դրա համար էլ՝ հարգանք-պատիվ կար տպագիր խոսքի նկատմամբ։ Անգամ Բրեժնևի երկարաշունչ ճառերը համագումարների ժամանակ, մենք համարում էինք, որ կարևոր են, ուղղակի մեր համար են տաղտկալի, իսկ ղեկավարները դրանք կարդում են, էդ ճառերով երկիր են ղեկավարում, հասկացող մարդիկ վերլուծում են, իմանում են, թե երկիրն ինչ ճանապարհով պիտի զարգանա։

Ես էն սերունդն եմ, որը փողոցում տեսել ա Սևակին ու Շիրազին, Ֆրունզիկին ու Խորիկին, Արամ Խաչատրյանին ու Փարաջանովին, Մարտիրոս Սարյանին ու Մինասին։

Խրիմյան Հայրիկի հանճարեղ մտքերից մի քանիսը, որոնք առավել քան երբևէ արդիական են և պետք է դառնան կյանքի ու գործունեության կարգախոս մեր ազգի համար.

Հովհաննես Թումանյանի հուշերը Խրիմյան Հայրիկի մասին:

Գասպարյան Արայիկ Արարատի: Ծնողների պարծանքն է, քրոջ հպարտությունը, եղբայրների ուրախությունը։ Նրա մասին հնարավոր չէ անցյալով խոսել։

Երկու հազար տարի մարդիկ վիճում են՝ Քրիստոսին, իսկապես, խաչե՞լ են, թե՞ դա հնարած պատմություն ա, եթե խաչել են, նա, իսկապես, Աստծո որդի՞ն էր, թե՞ չէ․․․ Վիճում են ու վիճում։ Հավատացյալները փորձում են ապացույցներ գտնել․․․ ինչի՞ համար, որ իրե՞նք հավատան, թե՞ որ ուրիշների առաջ պարզերես դառնան։ Հիսուսին հավատացողները Հիսուսի գոյությունն ապացուցելու համար Հիսուսին նենց են փնտրում, ինչպես փախուստի մեջ գտնվող հանցագործի, որն ինչ-որ հետքեր ա թողել՝ էլ պեղումներ, էլ քիմիական վերլուծություններ՝ գերժամանակակից սարքերով․․․ Ախր, դա ի՞նչ կապ ունի հավատքի հետ, քրիստոնեության հետ։ Քրիստոնեությունը պատմական փաստերի արձանագրումը չի, այլ դրանց տակ թաքնված խորհուրդն ա։ Գողգոթան դաս ա, ոչ թե միջադեպ։

Ամեն տարի ծառերի թևերը պոկում են, ու ես էսքան տարի չկարողացա վարժվել էդ դաժան քաղաքային էսթետիկային։ Փողոցի ամբողջ երկայնքով շարված են կռնատ ծառերը՝ լուռ, գլխիկոր, բռնաբարված․․․ Ասես՝ պատժված լինեն, բայց ո՞ր մեղքի համար՝ չես հասկանում։ Ամեն մեկը մի անշարժացած որդեկորույս մայր ա։ Ախր, ճյուղերն արդեն բողբոջել էին, ուր որ էր՝ ծաղկելու էին, ու ամբողջ փողոցը լցվելու էր ծաղիկներով։ Ո՞վ պիտի պատասխան տա էդքան մեռած բողբոջների համար, էդքան չծաղկած ծաղիկների համար․․․ Ու ամենատանջալին էն ա, որ ծառերը լուռ են, խոսալ չգիտեն, տնքալ չգիտեն, բողոքել չգիտեն։ Լուռ ցավն անտանելի ա, նայել չի լինում։

Երկու տարի առաջ` 2023 թվականի այս օրը` ապրիլի 3-ին, կյանքից հեռացավ Հայաստանի Հանրապետության վաստակավոր արտիստ Լուսինե Կիրակոսյանը: