ՈՒկրաինան պետք է ներգրավի երիտասարդներին, օրինակ՝ 18-25 տարեկան, որպեսզի մասնակցեն Ռուսաստանի դեմ պատերազմին՝ հայտարարել է ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենը։ Ըստ նրա՝ հաջողության գրավականը մարտի դաշտում մարդկանց ներկայությունն է, ինչպես նաև ռազմամթերքի ու զենքի առկայությունը։ «Դա շատ բարդ որոշում է, բայց մենք վստահ ենք, որ երիտասարդների ներգրավումը պայքարին անհրաժեշտ է։ Հենց այս պահին 18-25 տարեկանները պայքարին չեն մասնակցում»,- Բրյուսելում ասել է Բլինքենը:               
 

Կերպարվեստի Արարատ երկրում

Կերպարվեստի Արարատ երկրում
10.10.2023 | 17:44

ՔՈՉԱՐԸ` ԿԵՐՊԱՐՎԵՍՏԻ ՄԱԿԸՆԹԱՑՈՒԹՅՈՒՆ

«Երկրի քաղաքական վիճակը հնարավորություն ընձեռեց Երվանդ Քոչարին սոցռեալիզմի պաշտոնական գծից հեռու քանդակներ ու կտավներ ստեղծել, նաև մարմնավորել «նկարչությունը տարածության մեջ» իր երբեմնի նախագծերը: Ընդդիմության առաջնորդը Քոչարն էր, որի ուղղակի աշակերտներն էին Ռուդոլֆ Խաչատրյանը և Ռուբեն Ադալյանը»:

Մարտին ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ, «Ձնհալը Հայաստանում»

ԵՐԿՆԱՎՈՐԻ ԿՆԻՔԸ

Երկրի երդիկը գորշ ամպամածությունից հետո հանկարծ բացվեց և ոսկեսերմ անձրև տեղաց:

Անսպասելի՞ էր:

Բնա՛վ:

Այդ օրը և պահին այդ կապուտաչյա պատանին էր ընտրյալը երկնքի` Հայկական լեռնաշխարհում, Եվրասիա մայրցամաքում, առհասարակ Երկիր մոլորակում:

Այգաբացին նրան շնորհվեց հանճարեղ մի վրձին և մի գրիչ իմաստալից: Լինենք անկեղծ և խոստովանենք` վրձինը ձուլածո ոսկուց էր, գրիչը` եղեգնյա:

Քոչարի ժամանակն անվերջ մակընթացում էր:

Հայոց լճերի կապտակոհակ ջրերը, որ լի էին ոսկեխալ ձկներով, պարբերաբար բարձրանում և հորդառատ ոռոգում էին Արարատյան երկրի որդան կարմիր ներկատու միջատների և ծիրանի կենաց ծառերի բնօրրան հողը:

Նկարիչ:

Արվեստանոց:

Օրնիբուն արարում:

Օրն այստեղ անավարտ է:

24 ժամը մերթ դար է թվում, մերթ էլ ավարտվում է մեկ ակնթարթում: Երկնավորի կնիքն անվարան է` ոսկեսերմ անձրև էր տեղացել և համաշխարհային կերպարվեստում բռնկվել էր մի նոր լուսատու:

ՀԱՄԱՇԽԱՐՀԱՅԻՆ ԴՐԱՄԱՅԻ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԱՐՁԱԳԱՆՔԸ

Մի առիթով կանդրադառնանք Քոչար արվեստաբանին, վերլուծաբանին և գեղարվեստի քննադատին: Եթե նա չօժտվեր կերպարվեստագետի հուժկու տաղանդով, վստահաբար կզբաղվեր դրամատուրգիայով և կքարագրեր համաշխարհային նշանակության երկեր: Թիֆլիսում ծնված պատանի Քոչարը հասուն ստեղագործողին հատուկ որոնումների մեջ էր:

Համաձայն նշանավոր Ռուբեն Զարյանի, նրա նկարներում առկա էր սերն առարկայի հանդեպ, սակայն միաժամանակ առարկայի նյութականությունից խուսափելու, իրականության դրամատիզմն ընկալելու և վերարտադրելու հակում: Այստեղ տեղին է բառացի դրվագել նշանավոր արվեստաբանի մի դիտարկումը. «Այս վերջին հատկությունը գնալով խորացավ նրա ողջ ստեղծագործության մեջ: Նա եղավ ամենախռովահույզ արվեստագետը մեզանում` տարիների բերած հասունության հետ ավելի ու ավելի մեծ տեղ տալով մտքին, խորհրդածությանը, փիլիսոփայությանը»: Այո, նա և դրամատուրգ էր, և ողբերգակ, և քննախույզ քնարերգու: Քոչարը 20-րդ դարի առաջնադիրքում էր, քանի որ նրա կերպարվեստը, ըստ էության, քաղաքակրթական ահազանգ էր հնչեցնում:

Նա երևելի նորարար էր, մեկը, ով շրջանցեց դարակազմիկ Պիկասոյին: Այժմ ունկնդրենք ֆրանսիացի տեսաբան Վալդեմար Ժորժին.

«Քոչարի «նկարչություն տարածության մեջ»-ն արդի արվեստի բարձրագույն նվաճումներից է... նա գտնվում է ֆանտասմագորիկ բարձր աստիճանի վրա: Եկել է ժամանակը Քոչարին մատուցելու հարգանքի այն տուրքը, որի իրավունքը նա ունի»:

Իսկ այժմ լսենք Չարենց Եղիշին, ով մեր խորին համոզմամբ Քոչար Երվանդի համարժեքն է գրական լեռնաշխարհում:

ՔԱՄԻՆ

Քամին,

Աշնան քամին

Թռցնում է դեղին նժույգները իրա:

Ինչ-որ մի տեղ հիմա

Հավաքել է ի մի

ՈՒ փչում է աշնան հոգեվարքի ժամին

Իր ահռելի հոգին` մի վիթխարի բերան...

Բանաստեղծությունը քարագրվել է 1922-ին:

Եվ ահա համազգային և համապետական ապաշխարության ժամանակը չէ՞ խորապես ընկալելու կապուտաչյա հանճարի ուսմունքը:

Այո՛:

Հենց ուսմունքը:

Զի Քոչարը լուրջ գեղարվեստական անկասելի մակընթացություն չէ:

Նա համաշխարհային քաղաքակրոթույան վերաիմաստավորման ջահակիրներից է:

Ինչպես Պիկաոն և Ջոյսը:

Ինչպես Չարենցը:

Եվ մի՞թե ամոթալի չէ, որ նա մինչ օրս չունի համաշխարհային ճանաչում: Կերպարվեստի բոլոր ոլորտներում ազատ նավարկող այս հսկա հածանավը մինչ օրս անհայտ բացակայող է, բայց մի՞թե մեր պարտքը չէ նրա ժառանգությունը դարձնել երկիր մոլորակի սեփականությունը:

Չէ՞ որ նա մարգարեաբար գուշակել է քաղաքակրթության այլասերումը և դրա ահարկու վտանգները պատկերագրել, դիցուք, հետևյալ գործերում` «Պատերազմի արհավիրքը», «Կիբեռնետիկայի մուսան» և «Հարություն»: Այս գործերում անգամ անզեն աչքով տեսանելի է ողջ 20-րդ դարը և հատկապես 21-րդ դարի առաջին քառորդը: Ավելին ասենք` տեսանելի է քղաքակրթության ապագան, մարդկային ցեղի հնարավոր վախճանը, եթե...

Նրա մոտ չկան հարցականներ: Առկա են զորավոր բացահայտումներ, բայց արդյոք բանական արարածներն այսօր ունա՞կ են ունկնդրել մարգարեներին:

Այնինչ մի առիթով Քոչարը պատգամել է.

«Երբ մարդը կորած է բոլորի համար, նա գտնում է ինքն իրեն... և իր Աստծուն»:

Եթե Քոչարի գրական բանաձևումը գլխավորապես Չարենցն է, ապա նրա երաժշտական ալեկոծումներում և Բախ է հնչում հզոր երգեհոնով, և Կոմիտաս, և ջազ կա այնտեղ, և ջանգյուլումներ:

«ԸՆՏԱՆԻՔ-ՍԵՐՈՒՆԴՆԵՐ»

Կերտել է 1925-ին: Հայոց ցեղի ծագումնաբանությունն է այստեղ պատկերագրված: Մի՞թե ընտանիքի մայրը Ծովինարը չէ, հայրը` Վահագն Վիշապաքաղը, պապը` Հայկ Նահապետը, արու զավակը` Հայության հավերժության առհավատչյան:

Նրա արարումների վաղ շրջանում գրաֆիկական փայլատակումները շատ են:

Ահա երկու գործ` «Ծխամորճով տղամարդը» (թուղթ, մատիտ, 17,5X12,5, 1926 թ.) և «Կոմպոզիցիան» (թուղթ, խառը տեխնիկա, 16X10, 1926 թ.): Արդյոք գեղարվեստական աղերսներ չունե՞ն մեր օրերի հետ:

Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Հրապարակագիր

Հ.Գ. «Կերպարվեստի Արարատ երկրում» խորագիրը երկրի քաղաքացիներին է ներկայացնում մի նախաձեռնություն: Այն է` Երվանդ Քոչարին հանդիսավոր պայմաններում արտաշիրիմել Երևանի քաղաքային պանթեոնից և հուղարկավորել Կոմիտասի անվան հայոց մեծերի պանթեոնում:

Դիտվել է՝ 36729

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ