ՈՒրեմն, Երևանի քաղաքապետարանին ՊԱՐԶԱԳՈՒՅՆ հարցում եմ ուղարկել: Հարցրել եմ, թե որքան է իմ բնակարանի տարեկան գույքահարկը և ինչպես է այն գոյացել:
Առավոտից քաղաքապետարանի աշխատակիցներից հեռախոսազանգեր եմ ստանում: Սկզբից մի կին զանգահարեց: Ավետեց, որ ես գույքահարկը չեմ վճարում: Ասացի գիտեմ և հենց դրա համար էլ հարցում եմ գրել, որպեսզի պարզեմ բնակարանիս գույքահարկի չափն ու գնագոյացումը: Քաղաքապետարանի կինը հետաքրքրվեց, թե այդ ամենն ինչիս է պետք (?):
Պատասխանեցի:
Որոշ ժամանակ անց, նույն խնդրով (?) զանգահարեց քաղաքապետարանի Անդրանիկը: Ասաց, որ իրենք «պետք է պարզեն, թե ես ինչ եմ ուզում, որպեսզի պատասխանեն» (?): Պատասխանեցի:
Փաստորեն, ստացվում է, որ իմ հարցումն ինչ-որ մեկը կարդացել է, չի հասկացել և «քաղաքապետարանի կնոջը» հանձնարարել է, որ վերջինս զանգահարի ինձ և «հասկանա»: Քաղաքապետարանի կինն, ամենայն հավանականությամբ, չի հասկացել և «չհասկացվածությունը» վերահասցեագրել է քաղաքապետարանի Անդրանիկին: Եթե նույնիսկ ընդունենք, որ քաղաքապետարանի Անդրանիկն արագ ըմբռնող է, ապա կստացվի, որ Երևանի քաղաքապետարանը ՊԱՐԶԱԳՈՒՅՆ հարցերն ընկալում է «երրորդ ընթերցումից»:
Հետո էլ զարմանում ենք, թե ինչու ավտոբուսներում վալիդատորները չեն աշխատում: Ախր, դրանց աշխատեցնելու համար նույնիսկ «երրորդ ընթերցումը» չի օգնի:
Կարեն ՀԵՔԻՄՅԱՆ