Ես գիտեմ, թե ինչու են մարդիկ որևէ սովորական օր արթնանում տխուր աչքերով, նայում աշխարհին ոչ այնպես, ինչպես երեկ, և չեն գտնում շարքային մի սուտ մտերիմներին համոզելու համար: Այդպես մոռացված ցավն է արթնանում:

Հողատու նիկոլը գնացել է Նռնաձոր ու փոքրաթիվ այս գյուղի բնակիչների ականջից լապշա է կախում, թե բա «երկաթգիծը, որ բացենք ձեր նուռը կծախեք տոննեքով»։

Փաշինյանի հրապարակային ելույթների ու դրսևորումների շարքում, ինչ խոսք, արժե առանձնացնել նրա գլխավորած կառավարության նիստերն ու այդ նիստերում ունեցած ելույթները: Եթե Խորհրդային Միության անծայրածիր տարածքի տարբեր բնակավայրերում եղած մեծ ու փոքր ճաշարաններում, հանրային սննդի կետերում, ի դեպ՝ Անաստաս Միկոյանի թեթև ձեռքով, յուրաքանչյուր հինգշաբթին «ձկան օր» էր, ապա ինքնիշխան Հայաստանում հինգշաբթին կառավարության նիստում Փաշինյանի էքսցենտրիկ ելույթների օր է:

Ադրբեջանը որոշակի դադարից հետո, կրկին ակտիվացրել է Հայաստանին տեղեկատվական թիրախավորման ենթարկելու գործողությունները:

Կա մի ՄԵԾ ԳԱՂՏՆԻՔ, որի մասին, վստահ եմ, տեղյակ են ՄԱԿ- ի Անվտանգության խորհրդի մշտական անդամ հանդիսացող բոլոր պետությունների՝ ԱՄՆ- ի, Ռուսաստանի, Չինաստանի, Մեծ Բրիտանիայի, Ֆրանսիայի նախկին ու ներկա ղեկավարները, թե Գերմանիայի և այլ պետությունների ղեկավարները, բայց այդ մասին, չնչին բացառությամբ, չեն խոսում, լռում են՝ մարդկությունից թաքցնելով անցյալում տեղի ունեցած ու ներկայում առկա իրողությունները:

Քանի որ, իշխանական քարոզչամեքենայի համաձայն, «խաղաղության» գործընթացի խոչընդոտ ներկայացվում են Արցախի հայերը կամ Արցախի խնդրի մասին խոսողներն առհասարակ, որոշել եմ փոքր-ինչ վիճակագրություն ներկայացնել, ցույց տալով, թե ինչպես է ՀՀ իշխանությունների կողմից ադրբեջանական պահանջների ընդունումը մեծացրել ագրեսայի վտանգը...

Իլհամ Ալիևը` Հեյդարի որդին, վերածվել է հրեշավոր բռնապետի, որը սպառնում է ո'չ միայն հայ ժողովրդին, այլև մարդկության հազարամյակների ընթացքում ստեղծած արժեքներին, ընդհանրապես` քաղաքակրթությանը։

Նիկոլ Փաշինյանը Կապանում մասնակցել է Շրջակա միջավայրի նախարարության Էկոպարեկային ծառայության Սյունիքի մարզային վարչության գործունեության մեկնարկի արարողությանը:

Տարբեր մեծ ու փոքր և, առաջին հերթին, հզոր ու ունիվերսալ քաղաքակրթությունների պատմությունը ցույց է տալիս, որ նրանց վերելքներն ու անկումները միարժեքորեն կապված են եղել նրանցում տգիտության և գիտելիքի փոփոխության տենդենցների հետ։

Եթե ասեմ` մենք տեսել ենք Ոսկեդարը, երբ աշխարհը արվեստային էր, և գեղեցիկը վեր էր ճահճակեղևից, ապա շատերի մոտ քննադատելի կախման կետեր կառաջանան։ Կար ժամանակ՝ հոգին ճախրել գիտեր։ Այսօր քաղաքական վանդակաձողերը արգելապատեր են։ Թռիչքը վերափոխվում է թփրտոցի։ Վերձիգության կորստից հետո մնում է թերին ու չարության, իրար չներելու, կարեկցազուրկ մի կյանք, որի սեռը արդեն դժվար է որոշել։