Մերձավորարևելյան իրադարձությունների, Իսրայել-Իրան կոշտ առճակատման և ուկրաինական պատերազմի թատերաբեմում ռազմական գործողությունների ընթացքից հետո թոփ 4-րդ իրադարձությունը, որի վրա բևեռված է մեծ հետաքրքրություն՝ Վրաստանի հոկտեմբերի 26-ի ընտրությունների արդյունքներն են: Դրանք ունեն և՛ ռեգիոնալ, և՛ գլոբալ նշանակություն: Արձանագրենք, որ հետխորհրդային տարածքում գունավոր հեղափոխությունների տեխնոլոգիաներով Ռուսաստանի ազդեցության գոտիները կրճատելու քաղաքականությունը շղթայական անհաջողություններ է կրում: Վրաստանը, ուկրաինացման սցենարից խուսափելու համար, վճռական քայլ կատարեց, և փաստացիորեն այստեղ ներդրված արևմտյան կենտրոնների միլիարդավոր դոլարները կրկին փոշիացան: Բայց ասել, թե Վրաստանի համար պայքարն ավարտված է, սխալված կլինենք: ԱՄՆ/ԵՄ ստրատեգները համառ են, անհաջողություններից չեն ընկճվում, միշտ նոր ուղիներ և միջոցներ են փնտրում կորցրածը հետ բերելու համար: Որպես օրինակ՝ ԽՍՀՄ փլուզման և Արևելք բևեռի մասնատման երկարատև քաղաքականությունը, որն ի վերջո ավարտվեց հաջողությամբ: Հիմա ի՞նչ կարելի է սպասել Վրաստանի հանդեպ ապագա քաղաքականությունից: Մի բան պարզ է, որ վրացական ընդդիմության և քաղաքացիական հասարակության կառույցները ֆինանսավորվում են արևմտյան կենտրոններից: Պարզ է նաև, որ ով ֆինանսավորում է, նա էլ տալիս է պատվերն ու ծրագիրը: Պարզ է նաև, թե ընտրությունների արդյունքները չճանաչելն ու այն սահմանադրական հեղաշրջում որակելու մասին ընդդիմության հայտարարությունը որտեղից է գալիս: Սա բավականին հեռուն գնացող քաղաքական ակցիա է: Հավաքական Արևմուտքը, ի վերջո, հենվելով այս եզրակացության վրա, նոր կառավարությունը կարող է ճանաչել ոչ լեգիտիմ և հակադեմոկրատական՝ գրանցելով այն ավտորիտար վարչակարգերի ցանկում: Իհարկե, դա կարող է նաև Թբիլիսիի դեմ պատժամիջոցներ կիրառելու իրավական լծակներ և հիմնավորումներ տալ: Արդյունքը՝ սոցիալ-տնտեսական դժվարություններ առաջացնելով նպաստել «Վրացական երազանքի» իշխանության թուլացմանը, բացառված չէ՝ նոր քաղաքական ճգնաժամեր հասունացնելով: Իհարկե, կա կարծիք, որ բացառված չէ վրացական երկրորդ մայդանի սցենարը: Կապրենք կտեսնենք, բայց Երևանում անհրաժեշտ է ավելի խորությամբ վերլուծել իրավիճակը:
Գարիկ Քեռյան