Ուժեղ բանակի մասին Նիկոլի զառանցանքը ունի կոնկրետ նպատակ` նախապատրաստել բանակի ծավալային կրճատումը։ Նույն խոսքի մեջ ինքը հստակ սահմանում է մեր բանակի նշաձողը՝ այն պետք է «իհարկե լինի ուժեղ», բայց ոչ ավելի, քան «պայմանական» թշնամու բանակն է...

Տեսեք. Վրաստանում՝ Զուրաբիշվիլի, Սահակաշվիլի, ՈՒկրաինայում՝ Զելենսկի, Մոլդովայում՝ Սանդու, Հայաստանում՝ Փաշինյան, Բելառուսում՝ Տիխանովսկայա (չստացված): Ի՞նչն է միավորում այս անձանց, գործիչներին, անկախ այն բանից՝ իշխանությո՞ւն են, թե՞ ընդդիմություն: Սրանք բոլորը «արևմտամետներ» են, ավելի ճիշտ է ասել՝ Եվրամիության ու ԱՄՆ թելադրանքով ցանկացած քայլ անելու պատրաստ անձինք, որովհետև նրանք ոչ մի ընդհանուր բան չունեն ժամանակին տարփողված «արևմտյան արժեքների» հետ: Նշվածներին միավորում է այն, որ թքած ունեն սեփական երկրի վրա, սեփական երկրի շահերի ու անվտանգության վրա, երկրի ներքին ու արտաքին կայունության վրա: Սրանք անձինք կամ գործիչներ են, որ պատրաստ են իրենց երկրները տանել (ու տարել են) պատերազմի... հանուն ոչնչի, իսկ ավելի ճիշտ՝ հանուն Արևմուտքի շահերն սպասարկելու և այդ սպասարկման «տոկոսներն» ստանալու: Նրանց միավորում է այն, որ երկիրը կարող են տանել ներքին բախումների ու ընդհարումների:

Տգետներ, նահատակն ու զոհը տարբեր երեւույթներ են։ Կապիտուլյանտ Նիկոլը շարունակում է Հայաստանի ԱԺ-ում իր կոլաբորացիոնիստական ու ադրբեջանահաճո ելույթները։

Թուրքիան Սիրիայում ցույց է տալիս, թե քանի գրոշ արժե իր հետ ունեցած համաձայնագիրը: Սիրիայում տեղի ունեցողն էլ ցույց է տալիս, թե քանի գրոշ արժե Նիկոլ Փաշինյանի «խաղաղության խաչմերուկն» այն դեպքում, երբ ինքը Հայաստանի անվտանգության համակարգը հանում է հայ-ռուսական հարաբերությունների տիրույթից...

Հոգեբուժության ցանկացած պրոֆեսոր ձեզ կապացուցի, որ անգամ խելագարությունը ունի իր սիստեմը:

Վրաստանում բուռն ներքաղաքական գործընթացներ են: Մեր հարևան եղբայրական երկիրը առայժմ մեր միակ կապուղին է դեպի արտաքին աշխարհ, շատ կենսական նշանակություն, որն ապացուցման կարիք չունի...

Չէր կարող ողջ աշխարհի համար պատմական անբեկանելի փաստ հանդիսացող Արևմտյան Հայաստանի հետ ֆեյք Արևմտյան Ադրբեջանը նույն հարթության մեջ ներկայացնող անձը որևէ շահագրգռվածություն չունենալ: Եվ եթե դա անողը լիներ ադրբեջանցի, ապա բոլորին պարզ կլիներ, որ իր պետության շահն է առաջ տանում, եթե լիներ որևէ հայ, ապա անհրաժեշտ կլիներ պարզել, թե ու՞մ պատվերն է կատարում և ինչի դիմաց:

Մեր օրերում ավելի առարկայական է հնչում «խաղաղություն ես ուզում՝ պատրաստվիր պատերազմի» գաղափարը: «21-րդ դար, քաղաքակիրթ աշխարհ»՝ այս ձևակերպումները միամիտների համար ննջանյութ են:

Վրաստանը վերադառնում է դեպի պետություն հաստատակամ քայլերով. ամեն ձևով խանգարելու են, բայց կարևորը միտումն է, կամքը, չվաճառվելու որոշումը: Ոնց էլ լինի, լուծումը կգտնեն:

Վրաստանը մինչև 2028 թվականը հրաժարվում է ԵՄ-ին անդամակցելու շուրջ բանակցություններից և եվրոպական դրամաշնորհներից: Վերջին ընտրություններից հետո այդ երկրի և Արևմուտքի միջև հարաբերությունների վատթարացումն ակնկալելի էր...