… 54

Չէ՛, հիսունհինգս չեմ նշի կարծես, շատ քիչ էր մնում բայց չեմ հասցնի,

Շատ շուտով պիտի Օրհնյալ Տերս գա, հարսնախմբի հետ, ինձ Իր հետ տանի։

Երեքուկես օր` հարսանքի համար, մնացողներիդ` ճիշտ այդքան տարի,

Դիմանալու եք վերջին զորությամբ, մինչ` ստվերն իր չար գործը կատարի։

Հեշտ չի լինելու` երաշխիքը կա, անգամ` շատ դժվար, դաժան, տանջալի,

Հապա ուրիշ ի՞նչ (վիշապը վկա՛), իր ճանկն եք ընկել` պիտի չարչարի։

Հետո կհիշեք խոսքերն իմ` ոսկյա, որ ժանգագույնի տե'ղ չդրեցիք,

Հայհոյեցիք էլ` ծաղրեցիք դժնյա, նետեր դարձրած հազար սուր կարծիք։

Շատ երազանքներ մնացին կիսատ (մտքիս մեջ, կամ էլ թղթին գրեցի),

Սակայն, պիտի որ, կատարեմ հատ-հատ, երբ բանտված լինի` ուժն օտարածին։

Առանց ափսոսանք` գնում եմ վստահ, հազար տոկոսով, հուսացած Աստծուն,

Համոզված` պիտի ետ դառնամ` անմահ, ապրելով, ուղիղ քսան հատ հիսուն։

Չեմ կարող ասել. «Մնացեք բարև», ի՞նչ բարի, երբ որ չարը կտիրի,

նա, լուսապայծառ հրեշտակ «դարձած»... ու ձեր անցյալին կտաք` երանի։

Խաղաղությունն իսկ, կսպառվի իսպառ, աղետ ու սովով չարքը հունձք կանի,

Արդեն իսկապես, ամբողջ ներուժով, լիաթոք կասեք` «գըրողը տանի»...

Արթուր ԵՂԻՆՅԱՆ

Հ.Գ.

Երաշխիքը, դա Աստվածաշնչի խոսքն է մեծ նեղության և բոլորին պատուհասող վնասների մասին։

03-12-24

Մեկնաբանություններ