Առավոտը աշխարհի սկիզբն է

Առավոտվա երկինքն էնքան խորն ա, որ հայացքդ խեղդվում ա մեջը։ Երկար նայել չի լինում, գլուխդ պտտվում ա, ոտքերդ ասես կտրվում են գետնից։ Չես պատկերացնում, թե ոնց կարող ա էդ բաց կապույտ, թափանցիկ անհունի հետևում սև տիեզերք լինի: Չէ՛, տիեզերքը առավոտյան չի լինում, լինում ա անծայրածիր երկնագույն թափանցիկություն, որի մեջ տարրալուծված են աստղերը, ու էդ թափանցիկությունն էնքան թափանցիկ ա, որ մի քանի կիլոմետր բարձրությամբ թռչող ինքնաթիռը պարզ երևում ա։

Առավոտվա անունը թարմություն ա։ Ներս ես քաշում սառը, զուլալ օդը ու զգում ես, թե ոնց են թոքերդ լցվում թթվածնով։ Թթվածնից կյանքի հոտ ա գալիս։ Կյանքը ծնվում ա առավոտյան. ամեն առավոտ կյանքը ծնվում ա։

Ու վախենում ես՝ բարձր խոսես. թվում ա, թե ձայնդ երկինք կհասնի ու կխռովի երկնագույն աստղերի հանգիստը։ Լուռ կանգնում ու նայում ես, թե ոնց ա նոր ծնվող կյանքը տարածվում երկրի վրա, մտնում հողի տակ, ալեկոծում օվկիանոսը։

Դու էլ ես նոր ծնվել, մաքուր-մաքուր ես ու հիմա ամեն ինչ սկսելու ես ամենասկզբից։ Առավոտը աշխարհի սկիզբն ա։

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ