Ժամանակը հետ չի պտտվում

Մի օր մայրը հեռանում ա՝ զարմանալի, տարօրինակ բան, քեզ մենակ ա թողնում ու գնում ա՝ առողջ լինես, թե հիվանդ, ուրախ, թե տխուր, հարուստ, թե կարիքի մեջ, չի նայում, պարզապես գնում ա ու էլ չի գալիս։ Դա նրան նման չի, կյանքում տենց բան չի արել, միշտ կողքիդ ա եղել, միշտ օգնել ա, սփոփել, բայց մի անգամ, կյանքում ընդամենը մի անգամ գնում ա ու էլ չի գալիս։

Ու էդ ժամանակ ես միայն հասկանում, թե ինչքան որբ ես՝ ինքնուրույն, կայացած, տնավորված որբ, քո ապահով տանը նստած, բայց բացարձակապես անպաշտպան մնացած որբ, կերած-խմած, բայց միշտ ծարավ որբ։ Էդ ժամանակ ես հասկանում, որ որբանալը ոչ թե սոված ու անտուն մնալն ա, այլ սիրտդ ճմլող էն գիտակցությունը, որ մորդ չես տվել էն, ինչ կարող էիր տալ։

Ուզում ես քո որբացած մատներով բռնել ժամանակը ու հետ պտտել, վերադառնալ ու քո կարոտի վերմակով ծածկել մորդ, որ չմրսի, ու համբուրել բոլոր էն համբույրները, որ չես համբուրել, ժպտալ բոլոր էն ժպիտները, որ չես ժպտացել, մաքրել բոլոր էն արցունքները, որ նա թաքցրել ա քեզնից՝ շուրթերով մեկ-մեկ հավաքել էդ մարգարիտներն ու թողնել, որ քնի։ Իսկ դու կնստես կողքն ու կնայես նրան, կնայես ու կարոտդ կառնես։

Բայց ժամանակը հետ չի պտտվում, հետ չի պտտվում էդ անտերը․․․

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ