Որ ընկերախմբիս առնվազն մեկ-երրորդը նիկոլավարակի բացիլակիր է՝ գիտեի վաղուց: Երկուսուկես տարի համբերությամբ հետևում էի վարակվածության տարբեր դրսևորումներին և բուն վարակի դինամիկային՝ հուսալով, որ ժամանակն իր բուժիչ ներգործությունը, այնուամենայնիվ, կունենա: Ցավո՛ք: Բացիլն ավելի կենսունակ դուրս եկավ, քան կարծում էի: Ավելին, ոմանց մոտ արձանագրվեց խիստ բացասական դինամիկա, բացիլը ենթարկվեց մուտացիայի, դարձավ ավելի ագրեսիվ՝ լիովին բացառելով բուժման որևէ հեռանկար: Նիկոլավարակը փոխակերպվեց նիկոլախտի, նույնքան վտանգավոր շրջապատի համար, որքան՝ ժանտախտը: Կարիք կա՞ ասելու, որ բոլոր ախտահարվածները մեկուսացվեցին ընկերախմբիցս՝ անկախ նրանից՝ հայտնիության ինչ կշիռ են ձեռք բերել այս տարածքում կամ տարածքից դուրս:
Նպատակ չունեի գրելու այս մասին, բայց, քանի որ ընկերախմբից հեռացվածները գրոհի տակ են վերցրել նամականիս և փորձում են հասկանալ, թե որն է իրենց հեռացման պատճառը, ստիպված էի հանդես գալ այս համառոտ-ընդհանրական էպիկրիզով:
Որևէ մեկին առանձին չեմ պատասխանելու: Հուսով եմ՝ այս գրառման տակ էլ մեկնաբանություններ չեն լինի, քանի որ չեմ պատասխանելու նաև դրանց: Եվ ընդհանրապես, առժամանակ բացակայելու եմ այս հարթակից, քանի դեռ առկա է նիկոլավարակով ու նիկոլախտով տառապողների բիոզանգված, իսկ համապատասխան վակցինա դեռ չի հայտնաբերվել:
5. 11. 2020
Լիլի Մարտոյան