Հանապազօր կյանքից հոգնած, ձանձրացած, ուժահատ ու դժկամ՝ ո՞ր մեկս գոնե մեկ անգամ չենք երազել ընկնել մի անմարդաբնակ կղզի և ապրել այնտեղ խելացնոր աշխարհից կտրված, իբրև նոր օրերի Ռոբինզոն: Օվկիանոսի ջրերը կսրբեին բոլոր կապող թելերը, ձայները, հետքերը, և կլիներ միայն կղզին, որտեղ չկան պայմանականություններ, չկան խաղարկվելիք դերեր, ներկրվող տագնապներ, արտանետվող խռովքներ: Մեր կղզին մեզ կտար երանության գերագույն դրսևորումը՝ մարմնի և հույզերի սանձարձակ ինքնավարությունը:

«Մանուկ Աբեղյան: Ի՞նչ էր մեզ համար նա. հայկական ավանդությունների մարմնացում, գիտնական` բառիս ամենախորին իմաստով, անվախ, աննախապաշար, անկեղծ, վառ հայրենասեր` լի հավատով հայ ժողովրդի լավագույն ապագայի հանդեպ, սկզբունքի մարդ` մեր ապառաժների պես կայուն, մտքի և կամքի, աշխատանքի և գործի հսկա, պատկառելի ուսուցիչ, սերունդների անձնվեր դաստիարակիչ:

Զարմանալի է, թե մարդիկ որչափ համառությամբ են ֆիքսվում անցյալի կամ իրենց չունեցածի վրա: Դա տառապելու գլխավոր նախապայմանն է: Մտքում բազում ու բազում անգամներ քննելով անցյալը, թույլ տված «սխալները», մարդիկ ջլատում, ուժասպառ են անում իրենց՝ հաճախ ֆիզիկապես էլ հվանդանալով: Ինչքան անիմաստ ու անպտուղ բան է անցյալի համար վշտանալը՝ փոխանակ ներկայով զբաղվելու: Ո՞նց կարելի է դարդոտվել մի բանի համար, որ այլևս փոխել չես կարող: Միայն ապագադ կարող ես կառուցել քո պատկերացումների համապատասխան, այն էլ՝ պիտի հստակ գծագիր ունենաս, թե ի՞նչ ես ուզում:

Ես իմ ֆսֆսոց, տնքտնքոց գաղտնի կը պահեմ, կ՛ամչնամ, գիշեր ինքս ինծի կը տնքամ, կը ֆսֆսամ, առաւօտ ցոյց կու տամ, թէ առողջ, առոյգ եմ։ Ու գիտե՞ս, առողջ, առոյգ կը մնամ։ Հայը այդպէս է։ Մէկ ուրիշ պատուական յատկութիւն ալ ունի, գիր շատ կը սիրէ...

Ինչքան էլ ցրվես, ինչքան էլ ուրիշ բաների մասին մտածես, մեկ ա՝ ժամանակ առ ժամանակ սիրտդ սկսում ա ծակել։ Ո՜նց մոռանաս պատերազմը, ո՜նց մոռանաս մեր զոհերին, ո՜նց մոռանաս մեզ կրծող վիշտը։ Ու էդ պահերին մի երկու բառ եմ գրում՝ տխուր, լացկան, որ սիրտս մի քիչ թեթևանա։

Առաջ սենց չէր, մտքերս մաքուր ու զուլալ էին։ Էնքան թեթև էին ու թափանցիկ, որ չէի էլ նկատում, թե ոնց են ծնվում, թափ առնում ու օդ նետվում՝ խառնվելով թթվածնի հետ ու օդը հարստացնելով անհոգ ուրախությամբ ու անուշաբույր հույսերով։

Ոչ ոք իրականությունը չի տեղադրելու ձեր գիտակցության մեջ։ Դուք ինքներդ պիտի բացահայտեք այն։ Հարյուրավոր և հազարավոր ճիշտ և սուտ ինֆորմացիաներ են լցվում ձեր տեղեկատվական ընդունիչները։ Դուք ստիպված կլանում եք դրանք։

Բաքվում կայացած XII Գլոբալ ֆորումի ընթացքում Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը հայտարարեց, որ ներկայումս քննարկվող խաղաղության պայմանագրի նախագիծը պատրաստվել է Բաքվի կողմից և հիմնականում համաձայնեցված է։ Նա նաև կոչ արեց Նիկոլ Փաշինյանին ձերբակալել Հայաստանի նախկին նախագահներ Ռոբերտ Քոչարյանին և Սերժ Սարգսյանին, ինչպես նաև Արցախի պատերազմի այլ նախկին առաջնորդներին և արտահանձնել նրանց Ադրբեջանին։ Ալիևը մեղադրեց նրանց պատերազմական հանցագործությունների մեջ և նշեց, որ նրանց ձերբակալությունը կհաստատի Փաշինյանի անկեղծությունը խաղաղություն հաստատելու հարցում, քանի որ այս նախկին ղեկավարները, նրա խոսքով, լուրջ խնդիրներ են ստեղծել տարածաշրջանում։

Մեր հեռախոսապաշտ հասարակության մեջ դարաշրջանն այֆոնի մոդելով ա որոշվում՝ այֆոն 1-ի դարաշրջան, այֆոն 5-ի դարաշրջան և այլն։ Երևի մի հիսուն տարի հետո տատը թոռներին կպատմի, որ դեռ այֆոն 9-ի օրոք ա ամուսնացել, ու հենց առաջին գիշերն անկողնում ամուսինը հեռախոսը ձեռքից վերցրել ա, որովհետև պարզվել ա, որ առանց հեռախոսի էլ կարելի ա իրար հետ շփվել։ Իսկ թոռները կասեն՝ ա՛յ տատ, դու էդ ի՜նչ նախնադարյան ժամանակներում ես ապրել, ուրեմն՝ էդ ծանր երկաթի կտորը ձեռներդ փողոց էիք դուրս գալիս, հա՞։

Մի՛ լսեք ոչ մի երգ, որում թրքական կլկլոց կա։ Մի՛ լսեք։ Եթե անգամ սիրում եք, եթե անգամ առանց դրա չեք պատկերացնում ձեր ուրախությունն ու սուգը, մի՛ լսեք, լու՛ռ ուրախացեք, լու՛ռ սգացեք, բայց մի՛ լսեք...