Վրաստանի խորհրդարանի նախագահ Շալվա Պապուաշվիլին ստորագրել է ԼԳԲՏ իրավունքները սահմանափակող օրենքը։ «Ես լավ եմ հասկանում, որ այս օրենքի ստորագրումը քննադատություն կառաջացնի որոշ օտարերկրյա գործընկերների շրջանում, բայց մենք՝ վրացիներս, երբեք չենք վախեցել օտար գնահատականներից, երբ դա պահանջել են մեր հավատը, առողջ բանականությունը և երկրին հավատարմությունը»,- պարզաբանել է Պապուաշվիլին:               
 

Կերպարվեստի Արարատ երկրում

Կերպարվեստի Արարատ երկրում
03.10.2023 | 21:40

ՎՐՈՒՅՐ. ԿՅԱՆՔԸ` ՄԱՔԱՌՈՒՄ ԵՎ ԿՅԱՆՔԸ` ՏՈՆ

«Վրույր Գալստյանն իր մահից հետո (1996 թ.) թողեց իր դիմակների զարմանահրաշ աշխարհը, իր ցնցող գեղանկարչական փորձառությունը, այրական համեստությունն ու անպաշտպան սերն ու բարիությունը»:
Ռուբեն ԱՆԳԱԼԱԴՅԱՆ
Գրող, մշակութաբան, էսսեիստ


ՓՈՐՁՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՎԱՐԴԱՓՆՋԻ ՓՇԵ ՊՍԱԿԸ
Նրա երկրային կյանքի ժամանակը, ի զանազանումն շատերի, բոհեմական ժամանցի ընթացք չէր, այն բիրտ ու աներեր տրոհումների անխափան դիպվածաշար էր:

Ի տարբերություն հայ կերպարվեստի հանրածանոթ անհատների, նա ծնվել է Երևանում, 1924-ին, Եզեկիել Գալստյանի ընտանիքում:
Եզեկիել և Վրույր` անուների խորհրդանշական զուգորդում: Հայոց 12-րդ մայրաքաղաքը, որ կրում էր նախորդ քաղաքամայրերի փառահեղ կեցության արձագանք-պատգամները, ասես դարավոր զարթխումից (խումհար) ուշքի գալով` դառնում էր ՔԱՂԱՔ, քաղաք, որ տուֆակերտ էր, պոետիկ և մեղեդային:

Եվ այդ քաղաքը ստեղծագործող անհատների համար թե՛ սիմֆոնիկ համերգ էր (օրինակ` Կառավարական տունը կամ Օպերան) և թե՛ որպես նոկտյուրն` չէ՞ որ ամենուր կառուցվում էին փոքրածավալ ՀԷԿ-եր, բանվորական ակումբներ, կամուրջներ և այլն:
Վ. Գալստյանը հասակ առավ դարերի սահմանագծում: Նրա մանկությունն ու պատանեկությունն անցան կավաշեն և փոշեծածկ գավառական մի բնակավայրում, իսկ երիտասարդությունը` թամանյանական շենշող Երևանում, որից մնաց գրեթե անտես:

11 տարի շարունակ այս զարմանահրաշ անհատականությունն ապաքինվում էր հոգեբուժարանում` մեկուսացված աշխարհից, հայոց բնաշխարհի մի խոհական անկյունում, ուր մերթընդմերթ խոլական տեսիլքներն այցելում էին նրան և վերածվում ստեղծագործական հայտնության:
Նրա մանկությունն աննկատ պատանեկության հանդերձ հագավ:

Երևանյան փողոցը նրա սերնդի կայացման էպիկենտրոնն էր: Ապագա նկարիչը հասակակիցների հետ զառ ու ճան էր խաղում և բավականին հաջողակ էր` երբեմն ձեռք էր բերում «Պոբեդա» մակնիշի թանկարժեք «ռազմավար», երբեմն` շվեյցարական ժամացույցներ: Իսկ տանը նա նկարում էր: Եվ ահա ինձ մոտ արկածախնդրային մի հարց է առաջանում` պատանեկության այս շրջանն արդյո՞ք ինչ-որ ձևով ներառվեց նրա` անվերապահորեն համաշխարհային մակարդակի վարպետի խիստ անսովոր գեղագիտական համակարգ:
Սուրենյանց, Սարյան, Յակուլով, Քոչար, Գորկի, Կալենց, Հ. Գյուրջյան, Կոջոյան և Գայֆեճյան... և... և... և... հայեցի, հուժկու բռնկումներ: Հայոց ազգային կերպարվեստի եռակայմ առագաստանավերը նավարկում էին կերպարվեստի համաշխարհային ջրերում, ուր ուրվագծվում էին բազմանիստ ու գեղակերպար կղզյակներ: Դրանցից մեկում Ռոսլինն էր, մյուսում` Մոմիկը, երրորդում` խաչքարագործ անհայտ վարպետը:
Դար 20-րդ: Կերպարվեստի հայոց կենաց ծառը պտղալից էր և դարակեսի այգաբացին կենաց պտուղները հուրհրացին, որոնք խնկաոսկի փայլ ունեին, քիչ անսովոր ձև և բույր, սակայն ազգային էին, տաղանդացոլք և բնավ աղքատ ազգակցական չէին միջազգային սալոններում, գիտամշակութային հավաքներում ու հավակնոտ հավաքորդների պահոցներում:
Լյառն Արարատի հայացքի ներքո ալեկոծվում էր հայկական ավանգարդը:

Տե՜ր իմ երկնավոր, ինչպիսի՜ բազմերանգություն էր ասպարեզում` Փարաջանով ու Հովհաննես Մինասյան, Դեղձ Աշոտ ու Ռուբեն Ադալյան, Հենրի Էլիբեկյան ու Արտո Չաքմաքչյան, Էդուարդ Խարազյան, Սեյրան Խաթլամաջյան և Մարտին Պետրոսյան, Արա Շիրազ և... և... և... Վրույր Գալստյան` որդին Եզեկիելի: Անկրկնելի, ինչպես ավանգարդ հոսքի զինընկերները: Եվ, ի զանազանումն նրանց, գրեթե անմեկնելի:


ԱՆՄԵԿՆԵԼԻՆ ԱՌՀԱՎԱՏՉՅԱ ԽՈՍՏՈՎԱՆԱՆՔՈՒՄ

Նա ավարտեց Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտը 40 տարեկանում, երբ հայկական ավանգարդի ասպետները «ասպատակում» էին ցուցասրահները` ամենուր դառնալով հիացմունքի ու բանավեճի բնանյութ, փոթորկուն քննարկումների առարկա և, ինչու չէ, լրջախոհ գիտական թեզի թեմա: Վրույրը նրանց շարքում էր, անզսպորեն անսպասելի և անթաքույց խորհրդավոր: Նա հաճախ էր մտորում բարձրաձայն, որն ավելի շուտ անավարտ խոստովանաք էր.

«Ես ցանկանում եմ տեսնել հեռուն` ինչպես ներկան, անցյալը... ինչպես ապագան»:
«Հավը նույն թռչունն է, որը սակայն թռչում է իմ երազներում, այդ երազները իմ ճշմարտությունն են, կյանք իմ»:


ՀԵՂԻՆԱԿԱՅԻՆ ՎՐՁՆԱՀԱՐՎԱԾՆԵՐ

Մի՞թե Տերտերյանի երաժշտությունը չի հնչում, դիցուք, «Նատյուրմորտ» մոգական կտավում` վրձնված 1984-ին:

Ես լսում եմ այդ երաժշտությունը` արձանանալով կտավի առաջ: Եվ ատոմի ճեղքումը կա այստեղ, և հայկական մանրանկարներից այցի եկած թաքնախորհուրդ մի այցելու, որն ակներևաբար հայտնվել է նրա արթմնի երազում: Վրույրն առհասարակ չի թաքցնում ոչինչ: Առանց սեթևեթանքի առաջարկում է արվեստասերներին ու արվեստագետներին գոնե մի պահ ներառվել իր աշխարհներում, որտեղ հեքիաթն ու իրականությունը մեկտեղվում են և ասես անհայտությունից հառնում են տարաշխարիկ կերպարներ:

Եզեկիելի անմահ որդին նաև երևելի ճամփորդ էր, ով քուն թե արթուն դեգերում էր հայոց միջնադարում, ամրոցաշեն վարպետների հետ քարեր կոփում և դրանց խորհրդանշական ձևույթները տեղադրում էր հազար տարի անց ծնված գործերում: Իհարկե նաև այցելում էր մատենանկարչության վարպետների և երկար-երկար հետևում նրանց գեղակերտմանը:
«Նա երևույթ է, արժանի հատուկ ուշադրության»` Մարտիրոս Սարյան:
Հատուկ ուշադրության Վրույրն արժանացա՞վ:
Կասկածում եմ:
Նրա մասին գրեց Հենրիկ Իգիթյանը, գրել է Ռուբեն Անգալադյանը:

Մեկ-երկուսն էլ են գրել, տեսաֆիլմեր նկարահանել:

ՈՒրիշ ոչինչ: Գուցե պահն է ունկնդրել Հենրիկ Իգիթյանին.

«Ինձ բախտ է վիճակվել ընկերություն անել Վրույրի հետ: Եվ բախտ է վիճակվել ապրել այն ժամանակ, երբ որ ապրում էին մեր լավագույն արվեստագետները, որոնց թվում և Վրույր Գալստյանը»:
Ըստ իս, սակավ է գրվել և այս հրապարակումը նաև առիթ է արվեստաբանների ուշադրությունը հրավիրելու: Գիտական թեզեր պաշտպանեք, ֆիլմերի սցենարներ գրեք, առհասարակ վերաժևորեք նրան: Իսկ այս պահին ես կրկին սևեռվել եմ նրա երևի թե ամենացնցող նկարի` «Կոմպոզիցիայի» վրա: Կոմպոզիցիան, ինչպես հայտի է, հորինվածքն է: Ապշահար մարդ-դիմակներն ասես զգում են և՛ Վրույրի մոտալուտ վախճանը, և՛ աշխարհին ու Հայաստանին պատուհասող գալիք արհավիրքները:

Գործը երկնել է 1996 թվականին, որը հեղինակի նաև մահվան տարին է: Կասկած չկա` Վրույրը կանխազգում էր իր վախճանը: Կոմպոզիցիայի հերոսներն ասես ուղերձներ են հղում աշխարհին` փորձելով կանխել անվերապահ արհավիրքը: Լուռ են նրանք, չափազանց խոսուն են նրանց աչքերն ու դիմախաղը: Եվ ահա լսելով Տերտերյանի երրորդ սիմֆոնիան` ներաշխարհումս հնչում է Չարենցի անվերնագրի ութատողի առաջին չորսը.
Հոսում է տաք, ինչպես հեշտանք, կամ ձույլ ոսկի
Հոսում է ծանր ու հորդահոս, ու արնավառ.
Լցվում է թեժ խնդությունով կուրծքը հասկի.
Օրերը-տոթ, ձիերը-վառ, վազքը խելառ...
Ծանր, հորդահոս և արնավառ էր կյանքդ, Վրույր, որդի Եզեկիելի: Սակայն դեռ գալու է խնդության ժամը: Զի Վրույրն ալեկոծում է և տոն է Վրույրը:

Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Հ.Գ. «Կերպարվեստի Արարատ երկրում» խորագիրը մոտ ժամանակներս գեղարվեստագործարարական նախաձեռնությամբ է ներկայանալու հանրությանը:

Դիտվել է՝ 28446

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ