Քաղաք եմ իջնում: Խաչմերուկի մոտ մի մոլորված «ուղտ» վթարային վիճակ է ստեղծում:
Այն աստիճանի վտանգավոր, որ չեմ կարողանում անտարբեր մնալ, ինքս էլ եմ միջամտում իրավիճակի հանգուցալուծմանը: Սրա արդյունքում իմ ու վարորդի միջև ստեղծվում է անկաշկանդ մթնոլորտ:
Վերջինս անցնում է իր առօրյա հոգսերին: Ամսվա մեջ 180 ժամ սպասարկելու դիմաց (նեգրերին անգամ այդպես չէին շահագործում) խոստացածի փոխարեն 150 000 դրամ պակաս են տվել: Պատճառաբանությունը երկաթյա է՝ փող չկա, պասաժիր չեք բերել, որ տանք:
Եղածն առանձնապես զարմանալու բան չէ՝ սովորական հայկական քցոցի, որը, ի դեպ միայն նիկոլական կառավարության մենաշնորհը չէ:
Բանեցրել են, գումարը չեն տվել:
Դե հիմա էդ 150 000-ը բազմապատկեք տվյալ պարագայում ավտոբուսի վարորդների թվով, տեսեք թե նրանցից գրպանվողն ինչ գումար է դառնում, մինչդեռ դուք, այսինքն մենք՝ հասարակ քաղաքացիներս, քաղաքապետարանի ահռելի աշխատանքը չենք տեսնում, որ շատ պարզ, հասարակ թվաբանական գործողություն է՝ 150 000 x թերի վճարված վարորդների ռեալ թիվ:
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱԱՆ