Ես ու դու...Դու և ես. մեր միջև
լռությունն անկասկած երկարեց
(թե՞ համր ճանաչման մի ձև էր),
չիմացա` մտոք քեզ ո՞վ նկարեց
տառապյալ իմ սրտում այս գարուն:
Եվ մեզնից, իրենից ձանձրացած`
անուրջս թանձրացել` ամրացե՛լ ,
այս ամռան անձրևով արևված`
ինքնաբուխ բռնել է կանաչել
(չանսալո՛վ մարմնիս տնքալուն):
Եվ այնպե՛ս ...թե հանկարծ խիզախեմ
( մոռանամ խեղճությունն առօրյա),
իղձերս ցանկանամ հեզ պատմել`
կգտնեմ քեզ հաստատ բազմաբույր
ծաղկունքով զարդարված բացատում:
2013 թ., Ալավերդի
Աշոտ ՄԻՐԶՈՅԱՆ