1935 թվականի դեկտեմբերի 27-ին ոմն Պոստիշև Ստալինին առաջարկեց վերադարձնել տոնածառ դնելու ավանդույթը: Ստալինը չառարկեց: Այդ լուրը հաջորդ օրը կայծակի արագությամբ տարածվեց երկրով մեկ: Հասավ նաև Երևան:
Եղևնի գտնելը բարդ բան չէր, բայց… ծառը զարդարելու ոչինչ չկար: ԽՍՀՄ-ում տոնածառի խաղալիքներ չէին արտադրվում: Անհեթեթ իրավիճակ էր: Ստիպված էին սպասել մի ամբողջ տարի: 1936-ի տարեվերջին քաղաքի կենտրոնում դրվեց Երևանի առաջին տոնածառը: Եղևնու վրա կախ էին տվել մի քանի խաղալիք, գունավոր թղթեր ու կտորներ, իսկ շուրջը էլեկտրական լապտերների շղթաներ էին միացրել: Սակայն այժմ էլ մի ուրիշ խնդիր ծագեց. քամին անմիջապես պոկում-քշում էր զարդարանքը: Հասցրեցին ընդամենը գիշերային դատարկ հրապարակում կանգնած անշուք տոնածառի մի լուսանկար անել, որ զետեղեին առավոտյան թերթերում ի ապացույց այն բանի, որ Ստալինի կարգադրությունը կատարված է:
Հաջորդ տարիներին երևանյան տոնածառներն արդեն խաղալիքներ ունեին, սակայն ապահովության համար մի որոշ ժամանակ դրանք դրվում էին ոչ թե հրապարակներում, այլ՝ ակումբներում ու կուլտուրայի տներում:
Հովիկ Չարխչյան