Ինչքան ասեն Աստված չկա՛, ավելի եմ հավատում, Թեև չկա ոչ մի վկա, բայց էլի եմ հավատում, Տիեզերքը հյուսող հրաշքն այնքան է վեհ ու գաղտնի, Այնքան անդուռ, որ աներկբա վշտով լի եմ հավատում...

Մենք երեք ընկեր էինք և ենք. Կարեն Ավետիսյանը, բոլորիդ հայտի պատմաբան Արտակ Մովսիսյանը, որ նույնպես երջանկահիշատակ է, և ես: Մեր պատանության երազներն Արևմտյան Հայաստանը, Արցախը, Նախիջևանն ազատագրելն էր. միացյալ, հզոր, անկախ Հայաստանը: Կարենը 34 տարի առաջ` մարտի 22-ին, 21-ը չլրացած, նահատակվեց այդ առաքելության ճանապարհին` Սյունյաց աշխարհի պաշտպանական մարտերում: Կարենի և ձեր թույլտվությամբ այստեղ եմ տեղադրում իր հիշատակի համար այդ օրերին գրածս բանաստեղծությունը:

Ամպրոպամարտը կլռի հանկարծ, օդը կխայտա շողերով ոսկի - վիշապաքաղը կիջնի երկնքից՝ հրեղեն սուր ու տեգերը առած:

Դու` արև. փայլեցիր ու անցար, Վառվեցիր, ջերմացրիր քո հրով, Շողացիր, լույս տվիր, լույս դարձար, Կիզվեցիր բոցավառ քո հրով...

Հեռախոսազանգ գիշերակեսին – Նա է՝ ծպտվածը վերջին օրերի,- խոսում է դժկամ ու անհրապույր՝ պարապ գիշերվա խոսնակի նման․․․

Կինը տղամարդու կողից ստեղծվեց: Ո՛չ ոտքից, որպեսզի նվաստացվի:

Ժամանակն այս - ինչպես Հին եգիպտական սարկոֆագում փակված փարավոնի մումիա,- կարող է արթնանալ ու իրարանցում սարքել, եթե անսխալ արտասանեն հմայության խրթին դարձվածքները:-

Կույրը կույրին ասաց. -Ես առաքյալ եմ սրատես, ե՛կ, առաջնորդ ընտրիր ինձ` Տեր Աստծո մոտ տանեմ քեզ...

Լույս է տեսել «Ռոսլին» արվեստի հանդեսի նոր համարը։

Ետմիջօրեի տապը խարանեց ճակատս՝ բախտի գրերով ցոլված – ինչպես վայել է դահճին աներես, որ ստանում է, սակայն, չնչին վարձ: