Աշխարհը քո տունը չէ: ՈՒ եթե տուն չունես, դու անտուն ես:
Աշխարհում բազմաթիվ դռներ կան:
Իմ աշխարհում բազմաթիվ դռներ կան:
Եվ մեկ դուռ:
Անդուռ տունը նման է լաբիրինթոսի:
Եթե հնամաշ թերթերով են ծածկվում դռները, ներսում արվեստագետ է ապրում, կամ դրսում ցուրտ է: Ամենուր դռներ են. տանը ու տնից դուրս: Աշխարհը բաժանել ենք դռներով: Մենք մեզ իրարից բաժանել ենք դռներով: Դռները օրերի մատնահետքերն են:
Փակ դուռը նման է վերջին գնացքին, վերջին փամփուշտին, աշխարհի վերջին, օդի վերջին պղպջակին:
Դռները պարզապես չեն բացվում ու փակվում: Դռներն անհաշիվ պատմություններ ունեն: Ապրած վայրկյաններն անցնում են բացվող-փակվող դռների միջով` անհամբեր, կոպիտ, վստահ, սովոր շարժումով: Դուռը հայելի է, ուր շրջում են քաղաքի պատկերները:
Հայելիներ չկան միայն մեռած տներում (տան գոնե մի անկյունում ինքդ քեզ չտեսնելն անթույլատրելի է):
Անդուռ են միայն գետնանցումները: Դրանք նման են քաղաքային լաբիրինթոսի: Մի գետնանցումում (վերանորոգված) բրենդային խանութների սրահներն են` հագուստի նոր ու հին` զեղչված տեսականիով, մյուսում (անտերության մատնված)` ակորդեոն նվագող երաժիշտը` կրկնվող երգացանկով: Ես նայում եմ նրան այնպես, ինչպես անցումի պատերի գրություններին, որոնք միշտ նույն տեղում են: Գիտեմ, թե որ գրառմանը որն է հաջորդում: Եթե մի օր դրանք չլինեն, կմնան դրանց ստվերները` արդեն գոյություն չունեցող գետնանցումներում շարված հնամաշ գրքերի ստվերների նման: Նրանք մշտակա բնակիչներն են այն քաղաքի, որի դռները բացվում-փակվում են մետրոյի գնացքի պես: Անվերջ այդ պտույտի մեջ ոչ ոք դրսում չի մնա մինչև կեսգիշեր:
Լուսադեմի գնացքը քեզ կտանի:
Ակորդեոնահարը նայում է ինձ այնպես, ինչպես բոլոր անցորդներին:
Քաղաքը միշտ քեզ հետ է:
Աշխարհում բազաթիվ դռներ կան:
Բոլոր դռների մասին այս պատմությունը անցնում է մեկ դռան միջով:
Իմ աշխարհում բազմաթիվ դռներ կան:
Եվ մեկ դուռ:
Հարցնում եմ` չի՞ խանգարում անցումի գարշահոտը ձեր առևտրին: Ասում է` չէ, քեզ խանգարո՞ւմ է: Ամաչում եմ ասել, որ ես էլ իմ գործն եմ անում:
Տուն եմ հասնում կեսգիշերից էլ ուշ, և «ինչո՞ւ ուշացար» հարցիդ պատասխանի փոխարեն ուղարկում եմ ռեպորտաժը քաղաքի լռության մասին, որ տպագրության չեմ հանձնելու: Դու դեղինով նշում ես այն տողերն ու բառերը, որ քո կարծիքով` ավելորդ են: Երբեք չեմ վիճում ավելորդ բառերի համար, որ խանգարում են լռությանը: Բոլոր վատնված բառերի փոխարեն մի օր կփակենք դուռը:
Անտարբեր հետաքրքրությամբ նայում եմ պատուհանից դուրս, այնպես, ինչպես ասուլիսի ժամանակ նորություններն եմ լսում: Ինչ-որ մեկը մոտենում է մեր սեղանին, խոսում է գրքերի մասին, հարցնում` կարդացածս վերջին գրքի մասին, հետո հիշեցնում է, որ լրագրողներն օրվա ստրուկներն են: Ես մտածում եմ, որ եթե սեր չունենաս, ոչինչ ես: Նա ասում է, որ «տարվա հայտնություն» մրցանակին արժանացած միակ գրողն է, որին ոչ ոք չի ճանաչում: Որովհետև «գիրք կարդալը նորաձև չէ»: Չի ասում`պատասխանն ինքս եմ գտնում` համացանցում փնտրել-կարդալով «տարվա հայտնության» գրվածքները: Լրագրողներն օրվա ստրուկներն են: Անավարտ հոդվածս ու ֆեյսբուքի զրուցարանը բացում եմ միաժամանակ: Եթե սեր չունենամ, ոչինչ եմ:
«Ընտրեք դուռը և մենք կպատմենք Ձեր մասին»: Հոգեբանական թեստում պատկերված գույնզգույն դռներից ոչ մեկը չեմ կարողանում ընտրել:
Փնտրում, բայց չեմ գտնում տատիս դուռը, որ միշտ կրնկի վրա բաց էր, բայց ոչ ոք ներս չէր մտնում առանց տատիս կանչելու:
Կողոպտիչները սիրում են փակ դռներ:
Մանկությունս բակում նստած նայում է տատիս տանող թափորին: Թափորը, բակում` ծորակի մոտ շարված մեծ-մեծ կաթսաների պես անտեր է թվում` առանց տատի:
Աշխարհի ամենահին դուռը ամենաառաջին դուռն է: Ամենաապահով դռան վրա տարատեսակ գաղտնաբառեր կան, որոնք կոտրելը տեսականորեն անհնար է: Ամենածանր դուռը կշռում է 321,4տոննա: Ամենասարսափելի դուռը փակ դուռն է, հատկապես` օրվա վերջում: Ամենափակ դռան մի կողմում` ներսում, շնչառությունն է: Մյուս կողմում` դրսում` ոտնաձայներ: Միայն դուռը գիտե մեկի շնչառության, մյուսի հեռացող քայլերի մասին:
Իմ աշխարհում բազմաթիվ դռներ կան:
Եվ մեկ դուռ:
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Լուսանկարը՝ Թագուհի ԱՍԼԱՆՅԱՆԻ