Ասֆալտից քամած հաց

Երեկ Վաղոն շատ տարօրինակ հարցով էր եկել մոտս.

- Հարևան, մի հատ էն թունդ պապիրոսիցդ տուր քաշեմ, բերանս մի տեսակ ձութի համ ա ընկել ու դուրս չի գալիս:

- Վաղո, եթե մանկությունդ ես հիշել ու ձյութ ես ծամել՝ ասեմ, որ ավելի լավ կանեիր՝ սարի ծամոն ծամեիր:

- Ինչ ծամոն, այ մարդ, մի բանկետի էի հրավիրված... ոչ բարով: Էնտեղից էս մունդառ համը մնաց:

- Էդ որտե՞ղ:

- Քաղաքապետարանում: Մի խլուրդի էին մեծարում, շատ ճոխ սեղան էին գցել, դե ես էլ հո վայրենի չեմ, ուզեցի մի կենաց ասեմ, բայց էդտեղ համը դուս էկավ:

- Ի՞նչ կենաց ասեցիր:

- Ասեցի, որ շնորհակալ եմ հացի համար, հետո ասեցի, որ մեր պապերը քարից էին հաց քամում... բայց չթողին շարունակեմ, ասեցին՝ հլը հո՛պ:

- Խի՞ ասեցին՝ հլը հոպ:

- Դե, ասին, որ իրանք ոչ թե քարից են հաց քամում, այլ ասֆալտից:

- Ո՞նց թե՝ ասֆալտից:

- Բա՞, պարզվում ա, որ ասֆալտի ամեն խոշոր տենդերից մի տասը տարվա հաց են քամում, հլը կալբաս-մալբասն էլ հետը:

- Այ քեզ բան: Բա ի՞նչ արիր:

- Թքեցի ու դուրս էկա, բայց էս ձութի համը մնաց բերանս ու դուրս չի գալիս:

- Իզուր ես դուրս եկել, Վաղո: Մի քիչ էլ որ մնայիր՝ ուրիշ բաներ էլ կիմանայիր:

- Ի՞նչ բաներ:

- Դրանք մենակ ասֆալտից չեն հաց քամում, բորդյուրից էլ են քամում:

- Էդ ո՞նց:

- Շատ պարզ: Բորդյուրը առանց ցեմենտի են շարում, հետո մի տեղից պոկում՝ մի ուրիշ տեղ են շարում, ու էդպես բորդյուրից ահագին հաց են քամում:

- Յախք արա: Էդ պապիրոսիցդ մի քանի հատ էլ տուր:

Կարո Վարդանյան

Մեկնաբանություններ