Երկրում հազար ավեր, պատերազմ, մահ, դարդ ու ցավ. հովվապետը հեծանիվ է քշում:
Երկրում հազար ավեր, պատերազմ, մահ, դարդ ու ցավ.
hովվապետը անդարդ էշ է։
ՈՒ գալիս է հեծանիվը.
Հեծանիվն է գալիս գլգլալեն սարն ի վար` ճռճռալեն, օրովելով ու ճոճվելով օձագալար...
Հեծանիվն է գալիս` Սևան, Մոսկվա, Նյու Յորք, Բեռլին, Բուդապեշտ երթուղով...
Գալիս գալիս` տրորում է հազար ավեր, պատերազմ, մահ, դարդ
ու ցավ...
Հեծանիվն է գալիս...
Եվ ա՜խ է քաշում ընկերուհիս,
Որ սիրում էր հեծանիվը դեռ պարմանուհի տարիներից,
Ա՜խ է քաշում ամեն անգամ հեծանիվ ու հեծանվորդ տեսնելիս,
Առավել ևս, երբ պտտվում է կարուսելը հովվապետի ոտքի տակ`
ոտքի, ոտքի ոտքերի տակ,
- Ախ, Լևո՜ն, Լևո՜ն,- հառաչում է ընկերուհիս բազմափորձ...
Խոստովանում ու էլի, էլի հառաչելով մղկտում.
- Կուսությունս դեռատի, աղջկական ու կուսական... Հեծանիվի նստատեղին, հեծանիվի վրա կորցրի...
Լևոն ՋԱՎԱԽՅԱՆ