ԱՄՆ-ի նախագահ Դոնալդ Թրամփը հայտարարել է, որ դեմ չէ ԱՄՆ օրինական ներգաղթին։ «Ես չեմ ուզում, որ մեր սահմանները բաց լինեն, ես ուզում եմ ամուր սահմաններ։ Ես ուզում եմ, որ մարդիկ գան, բայց դա պետք է անեն օրինական ձևով։ Նրանք պետք է սիրեն մեր երկիրը, պետք է ընդունակ լինեն, պետք է օգտակար լինեն»,- ասել է նա Fox News հեռուստաալիքի հարցազրույցում։               
 

Սոսկալի օրեր, սոսկումի օրեր

Սոսկալի օրեր, սոսկումի օրեր
08.12.2024 | 12:04

Դեկտեմբերի 7-ը մեր ժողովրդին վրա հասած սարսափելի աղետնեից մեկն է, որին հաջորդեց աղետների ծանր ու արյունոտ մի շղթա. պատերազմ, սուգ, ցուրտ ու մութ տարիներ... բայց և հաղթանակ` ազատագրված հայրենիքի մի հատվածով:

Բայց և թալան ու դավադրություն` հայրենիք-պետության ու ժողովրդի հանդեպ:

Պատասխան են տալու բոլորը:
1988 թվականի դեկտեմբերի 7-ին երեկոյան լուրերը հաղորդելիս Մոսկվան չէր կարողացել այլևս թաքուն պահել ժողովրդից աղետի ահասարսուռ և կործանարար չափերը, և «Վրեմյա» լրատվության ժամանակ ցուցադրվեցին ավերիչ երկրաշարժի տեսարաններ:

Ես մի պահ քարացա, չէի հավատում տեսածիս, հետո հետևեց անզուսպ լացը:

Բայց լացով ոչինչ չես փոխի, որոշեցի, որ առավոտյան կմեկնեմ աղետի վայր` միևնույն է, թե ուր:
Դեկտեմբերի 8-ին առավոտյան պայուսակիս մեջ դրեցի առաջին օգնության անհրաժեշտ պարագաներ, սուրճ, շաքարավազ, թեյ, հաց, պանիր, երշիկ, անկողնային պարագաներ ու Սպիտակ` օգնության մեկնող ուսանողների հետ մեկնեցի աղետի գոտի:
Սպիտակ չհասած` մոտ երկու -երեք կիլոմետր քաղաքից հեռու ճանապարհներին և աշնանացանի արտերում խռնված էին բեռնատար, մարդատար մեքենաները, որոնք օգնության էին գնում սպիտակցիներին:
Այդ երկու կիլոմետրը մենք ոտքով գնացինք մինչև ֆուտբոլի դաշտ, որտեղ մի հսկայական վրան էին բացել, և Վրաստանից եկած բժիշկները , որ առաջինն էին դրսից եկած օգնողներից, բուժօգնություն էին ցուցաբերում:
Մինչև մոտ ժամը երեքը ես օգնել եմ վրացի բժիշկներին իմ բուժքույրական գիտելիքներով: Ժամը երեքից հետո այլևս վիրավորներ չբերեցին:
Ես ուսանղ տղաներին խնդրեցի տանել ինձ ավերված տների մոտ, որ էնտեղ օգնեմ փրկարարներին, տղաներն ինձ խստագույնս արգելեցին` ասելով, որ սարսափելի ծանր իրավիճակ է այնտեղ, և ես չեմ դիմանա...
Շնորհակալ եմ այդ տղաներին, որ ինձ պարզապես արգելեցին գնալ ավերված տների մոտ:
Ողջ մնացածները հուսահատ ու շվարած պտտվում էին ֆուտբոլի դաշտում, որտեղ սարի պես դարսված էին Ռուսաստանից բերված կարմիր կտորով ծածկված դագաղները: Մարդիկ իրենց վշտի մեջ անգամ զուսպ էին և օրինապահ. սպասում էին, որ ղեկավարները բաժանեն դագաղները:
Հետո բերեցին հաց և զինվորական դաշտային խոհանոցի վառարանների վրա` հսկա կաթսաներում, սկսեցին եփել միս` ժողովրդին բաժանելու համար: Մարդիկ իրենց վշտի մեջ ասես մոռացել էին ուտելու մասին: Ես մատնաքաշը կիսում էի, բաց էի անում, մեջը մսի կտորներ էի դնում և բաժանում մարդկանց:
Երեկոյան ժամը 5-ին արդեն դադարեցվել էին բուժօգնության աշխատանքներն ու սննդի և դագաղների բաժանելը: Վերջին ուղղաթիռով ես վերադարձա Երևան:
Օդանավակայանի մի աշխատակից` մոտ վաթսուն տարեկան, որ կարծել էր` ևս երկրաշարժից տուժածներից եմ, մոտեցավ ն ասաց.
-Մայրի՛կ, տվեք պայուսակը, օգնեմ և ուղեկցեմ Ձեզ:
Իմ մտքով անգամ չանցավ, որ ինձ է դիմում: Բայց երբ եկա տուն ու ինձ տեսա հայելում, ես հասկացա, որ իմ այդ մեկ օրվա ապրումներն ինձ ծերացրել էին 25 տարով...
Մեր ժողովուրդը այս դաժան փորձանք-փորձությունից էլ դուրս եկավ հոգով ու ոգով չպարտված:
Բայց նրանք, ովքեր հարստացան ազգի ու երկրի դժբախտության վրա, ենթարկվելու են Աստծո և ժողովրդի դատաստանին:
Սպասում ենք այդ օրվան:

Մարի ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ-ԽԱՆՋՅԱՆ

Դիտվել է՝ 8319

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ