Եկեղեցին շատ հզոր է:
Դիկտատորները միշտ սխալվում են մի բանում՝ նրանք կարծում են, որ իշխանությունը չափվում է վերահսկվող տարածքներով։ Քաղաքական դաշտը վերցնելը հեշտ է, մեդիան՝ տեխնիկա է, բանակը՝ հրաման, դատարանները՝ ստորագրություն։
Բայց կա մի տարածք, որտեղ ոչ մի հրաման չի աշխատում՝ հոգևոր տարածքը։
Քրիստոնեությունն ունի մի տարօրինակ «մեխանիզմ»՝ որքան հալածում ես, այնքան ավելի է ուժեղանում։
Քրիստոսը խաչվելով ծնկի բերեց աշխարհը դեպի Աստված,
իսկ ո՞ր կայսրին հաջողվեց նույն ուժով ծնկի բերել աշխարհը։ Ոչ մեկին։
1700 տարի է անցել․թաթար-մոնղոլներ, արաբներ, օսմաններ, սելջուկներ, ցարական Ռուսաստան, պարսիկներ, կոմունիստներ…, բոլորը եկել են ուժով, ճնշումով, բռնությամբ։ Բոլորը փորձել են կոտրել եկեղեցին՝ որպես ինքնություն, հիշողություն, հավատ և կամք։
Եվ բոլորը պայթել են՝ մանկական փուչիկի պես։
Որովհետև Եկեղեցին կառույց չէ, որը կարող ես փակել, հեղափոխել կամ ենթարկել։
Եկեղեցին հավատն է, հավատը՝ հոգևորն է, իսկ հոգևորը չի կարելի հաղթել օրենքով, դատախազությամբ կամ հրահանգով։
Դիկտատորները հաղթում են քաղաքականին, բայց վերջում պարտվում են հոգևորին։
Որովհետև քաղաքական ուժը գործում է վախի վրա, իսկ հոգևոր ուժը՝ կամքի։
Վախը տևում է մի իշխանության չափ,
կամքը՝ մի ժողովրդի չափ։
Գևորգ Կարապետյան