Հանգիստ արածում էին` թուլացնելով ինքնապաշպանական բնազդը

ԱՆտառում մի գայլ էր ապրում, իսկ մոտակայքում՝ ոչխարների մեծ հոտ։ Սկզբնական շրջանում ամեն օր գայլը հեշտությամբ մեկ ոչխար էր բռնում և ուտում: Այնուհետև ոչխարներին որսալը դժվարացավ, քանի որ յուրաքանչյուր որսի ժամանակ նրանք վախեցած վազում էին այս ու այն կողմ և բարձր մայում: Մի օր գայլը որոշեց ոչխարների հետ առանձին խոսել և յուրաքանչյուրին թաքուն հայտնեց.

«Դու վախենալու ոչինչ չունես, որովհետև ես միայն հիմար ոչխարներին եմ բռնում և ուտում, իսկ դու իմ միակ լավագույն ընկերն ես»:

Այս խոսակցությունից հետո ոչխարները հանգիստ սկսեցին արածել ու այլևս չվախեցան։ Եվ երբ գայլը հոտից բռնում և ուտում էր ևս մեկ ոչխար, նրանք մտածում էին, որ գայլը ուտում է իրենց հոտի հիմար ոչխարներին, և իրենց դա չի սպառնում:

Եվ ամենահետաքրքիրն այն է, որ ոչխարները նույնիսկ օգնում էին գայլին` որսը արդյունավետ կազմակերպելու համար: Բայց մի խելացի ոչխար սկսում է կռահել իրերի իրական վիճակը և այդ մասին հայտնում է հոտին, սակայն այդ ոչխարները, այսինքն, գայլի լավագույն ընկերները, նրա տարօրինակ պահվածքի մասին տեղեկացնում են գայլին։ Արդյունքում՝ հաջորդ օրը գայլը ուտում է հենց այդ խելացի ոչխարին։

Իսկ մահը օր-օրի մոտենում էր ոչխարներից յուրաքանչյուրին:

Այսպիսով, գայլը յուրաքանչյուր ոչխարի ինքնագնահատականը բարձրացրել էր, նրանք դադարել էին անհանգստանալ և հանգիստ արածում էին` թուլացնելով ինքնապաշպանական բնազդը:

Հետևություն. յուրաքանչյուր մարդ պետք է ավելի քիչ հավատա խոսքերին և ավելի շատ նայի գործերին:

Յուրաքանչյուր ոք ունի մեկ հատկություն՝ մենք լսում ենք այն, ինչ ուզում ենք լսել, իսկ մնացածը պարզապես անտեսում ենք:

Հ.Գ. Կարևորը՝ ժամանակին նկատել ոչխարների բարեկամ գայլին:

Գրիգոր Գրիգորյան

Մեկնաբանություններ