ՈՒզում էի, որ կյանքը շարունակվեր, իսկ մենք ամեն տարի Նոր տարի անեինք

Մենք տոնածառ չէինք դնում. երևի՝ թանկ էր, չգիտեմ։ Մաման առաստաղի մի ծերից մյուսը երկար թելեր էր կապում՝ սարդոստայնի նման, ու էդ թելերից կախում էինք տոնածառի խաղալիքները, ժապավենները, տարբեր գույների պսպղան շղթաները, ինչ փայլուն բան ձեռներս ընկներ, հետո՝ գույնզգույն լույսերն էինք կախում, ու ամբողջ սենյակը դառնում էր տոնածառ, իսկ մենք հայտնվում էինք տոնածառի մեջ, դառնում էինք տոնածառի խաղալիք։ Տակը՝ քառակուսի սեղանի վրա, համով-համով բաներ էինք շարում՝ պնդուկ-պոպոք, չիր ու չամիչ, մանդարին, աղանդեր, տոլմա, խմորեղեն, ջերմուկ-լիմոնա՜դ․․․

Հեռուստացույցի գլխին բացում ու դնում էինք մեր կախարդական գիրքը։ Դա գերմանական գիրք էր, որ իմ ծնվելուց դեռ շատ առաջ, չգիտեմ՝ ոնց, հայտնվել էր մեր տանը։ Գիրքը բացվում ու դառնում էր խրճիթ։ Խրճիթի շուրջն առատ ձյուն էր նստած, ձմեռ պապը՝ պարկը շալակին, մոտենում էր խրճիթին, բակում զարդարված եղևնի կար, անկյունում ձմեռ պապի սահնակն էր՝ եղջերուներով, իսկ խրճիթի փոքր պատուհանից երևում էր տան ներսը, որտեղ գողտրիկ լույս էր վառվում, սեղանը գցած էր, պատերը՝ զարդարած․․․ Ես ժամերով կանգնում ու խիճիթի փոքր պատուհանից ներս էի նայում. էնքա՜ն էի ուզում մտնել խրճիթ, զգալ էդ ջերմությունը, սպասել, որ Ձմեռ պապը դուռը ծեծի ու ներս գա։

Տոնի զգացողությունը չդադարող հուզմունք էր, որ անընդհատ փորդ խուտուտ էր տալիս, ասես, պատրաստվում էիր հինգերորդ հարկից թռնել։ Ես դեռ ամառվանից սկսում էի օրերը հաշվել, որ կրիայի նման սողալով էին անցնում։ Պատից կախած պոկովի օրացույցն էնքան դանդաղ էր բարակում, որ քիչ էր մնում՝ համբերությունս կորցնեի։ Մեկ-մեկ օրացույցի թերթերը բարձրացնում ու նայում էի դեկտեմբերի 31-ին, որի վրա տոնածառ էր նկարած լինում։ Էդ պահերին մի քիչ Նոր տարի էի ապրում, ու սպասելն ավելի հեշտ էր լինում։

Ձմեռ պապին նամակ չէի գրում. դեռ գրել չգիտեի, բայց, որ սովորեցի էլ, էլի չէի գրում։ Ես գոհ էի իմ կյանքից, բան չէի ուզում։ Ուզում էի, որ կյանքը շարունակվեր, իսկ մենք ամեն տարի Նոր տարի անեինք, բայց՝ մի քիչ շուտ-շուտ․․․

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ