Ուղեղով աղքատը, կամ «աղքատությունը մեր/իր ուղեղում է» թեզ-իրողության կրողը չի կարող ազգի, քաղաքացու, պետության անվտանգության գաղափարախոսության կրող լինել, նա միայն հարճ ու հանձնվողի մոտեցման հեղինակ ու դավանող կարող է լինել, ուր կենցաղային՝ մտքով աղքատի երջակության բանաձևը կուշտ փորով սպառողականություն դավանելն է, ծառա ու սպասարկու լինելը:

Եթե մեզ թվում է, թե մեր կիսաձայն, ծույլ ու մշտապես անկազմակերպ աջակցությամբ կարողանալու ենք օգնել Բաքվի բանտերում տանջամահ արվող մեր հայրենակիցներին, ապա չարաչար սխալվում ենք...

Հայաստանի օրվա իշխանությունները այդպես էլ չհասկացան, որ Արցախից բռնի տեղահանված մեր հայրենակիցները ոչ թե ժամանակավոր ֆինանսական օգնության կարիք ունեն, որը հիմնականում չի համապատասխանում նրանց իրական կարիքներին, այլ իրական կարիքների գնահատման հիման վրա տրված երկարաժամկետ լուծումների:

2000 թվական: Փետրվարի 18: Այս ամսաթիվը մեր ժողովրդի կյանքում կարևորագույն իրադարձություն է: 25 տարի առաջ այս օրը Փարիզի Պեր-Լաշեզ գերեզմանատնից հատուկ արարողակարգով Հայրենիք բերվեցին Անդրանիկ Օզանյանի մասունքները՝ Զորավար, որի բարձը Հայաստանի լեռներն էին, իսկ ամենաբաղձալի երազանքը՝ Հայրենիքի ազատագրումը: Նրա անունն ու ոգին դաստիարակեց սերունդներին, որոնք հետո պետք է կռվեին Սարդարապատում, Մեծ Հայրենականում և ազատագրեին Արցախը:

«Թիֆլիսի արտիստական թատրոնը, որուն տերը հայ էր, երկուշաբթի երեկոները վերապահած էր հայերեն ներկայացումներու: Աբելյանի թատերախումբը այդ ձմեռվան եղանակին ներկայացումներ կու տար: Իրիկուն մը կը բեմադրվեր «Էգմոնտը»՝ «Հայրենիք» անունով թարգմանված, թատերախաղի վերածված և ոչ օբերայով: Երբ Աբելյան Սիրանույշի հետ վերջին արարը լրացուցին՝ ծափահարությունները սկսան և բեմ հրավիրվեցան երկուքն ալ:

Ի վերջո, այս մղձավանջի ելքը որոշելու է հասարակության սոցիոլոգիական ընթացքը։ Եթե գերիշխի «հայ գնչու» դառնալու տրամադրությունը, ապա մենք առաջիկա տարիներին անշուշտ կդառնանք այդպիսին։ Եթե հաղթի պետություն պահելու հանրային տրամադրությունը, ապա՝ կպահենք...

Էրդողանն իր կուսակցության համագումարի բացումից առաջ`փետրվարի 23-ին, ելույթ ունենալով բազմահազարանոց հանրահավաքին, երիտասարդությանը պատգամել է տեր կանգնել իրենց ավանդված ժառանգությանը և ձեռնամուխ լինել 2053 և 2071 թվականների համար սահմանված ռազմավարական նպատակների իրականացմանը։

ՀՀ-ում նոր քաղաքական ուղղություն է ծնվում՝ ազգային լիբերալներ. սա, իհարկե, զավեշտ է առաջին հայացքից՝ հաշվի առնելով այս ճամբարի մարդկանց ճկունությունը՝ քաղաքական քարոզով գումար աշխատելու հարցում: Բայց հեռանանք այս անձերից և մի քիչ մտորենք գաղափարի շուրջ:

Իրական պատմություն է (հիմնավոր պատճառներով անուններ չեմ հիշատակում)։ Տարիներ առաջ էր։ Նոր էի ընդունվել ՀՀ ՊՆ զինվորական ծառայության։

Ռուբեն Սևակը 20-րդ դարասկզբի արևմտահայ նշանավոր բանաստեղծներից է: Նա ապրում ու ստեղծագործում էր մի ժամանակաշրջանում, երբ հայ ժողովուրդը գտնվում էր ոչ միայն քաղաքական-սոցիալական ճնշման տակ, այլև կանգնած էր ֆիզիկական բնաջնջման` հայաջնջման սարսափի առաջ: