Երեկվա հանրահավաքի մասնակից արցախցիների մեծաթվությունից ուրախացա։ Սակայն տխրեցի, երբ ելույթ ունեցողներից մեկը հայտարարեց, որ իրենք չեն պայքարում իշխանության դեմ, պայքարում են իրենց իրավունքների համար։ Ո՞վ էր համակարգում հանրահավաքը,որ նման անհեթեթ խոսքեր ասողին ամբիոն էր տրամադրել։

Արցախի դեմ Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմում հավերժացած հերոսների շարքին դասվեց նաև 19-ամյա ՎԱHԵ ԵՂԻԿՅԱՆԸ՝ իր կյանքը նվիրելով հայրենիքի պաշտպանությանը և կիսատ թողնելով նպատակներն ու երազանքները։ Հաղթանակի օրն էր ծնվել, հանուն հաղթանակի էլ անմահացավ։

Էն «կեղտոտ» ու «անմարդկային» Սովետի ամբողջ տարածքում ճոխ էին թատրոնները, օպերայի ու բալետի շենքերը, մշակութային օբյեկտները: Ռեստորաններն ու կաֆեները հաստատ չէին հասնի դրանց:

ՀՐԱՅՐ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ ծնվել է 1997 թվականի հուլիսի 22-ին, ԱՀ Մարտունու շրջանի Նորշեն համայնքում: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Արցախի պետական համալսարանի «Իրավագիտություն» բաժինը:

Գյումրի համայնքում կայանալիք ընտրությունների լռության օրվա նախաշեմին պետք է ազդարարել, որ տեղական մակարդակով ընտրությունները հազվադեպ են ունենում բացառապես տեղական նշանակություն, իսկ այս ընտրությունների պարագայում յուրաքանչյուր քվե, աներկբայորեն, ճակատագրական է՝ ողջ երկրի և նրա ժողովրդի համար...

Հիշեցնեմ, որ 1980-ականների վերջին չի եղել ՀՀ-ի՝ ԽՍՀՄ-ից դուրս գալու ու անկախանալու օրակարգ. այդ օրակարգը ծնվեց, երբ Արցախում սկսվեց Ղարաբաղյան շարժումը, որը հետո վերածվեց ՀՀ-ի անկախության շարժման:

ԱՐՄԵՆ ԼԵՎՈՆԻ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ, ծնվել է 1994 թ․ հունիսի 30-ին, Երևանում։

Ամեն ինչ շատ պարզ է՝ կա՛մ դու ծնկող ու համակերպվող տեսակ ես, կա՛մ՝ չենթարկվող ու պայքարող: Ներկայի իրականության մեջ այլ տարբերակ չկա: Կներեք, տարբերակները ես չէ, որ հորինել եմ:

Քանի որ ստանձնել եմ՝ շարունակեմ, որովհետև ժամանակն անցնում է, և ես ավելի եմ համոզվում, որ ժողովուրդն ինքն իրենով ոչ կրթվում է, ոչ դուրս է գալիս մոլորություններից, ոչ էլ զարգանում է, եթե նրա համար պայմաններ ստեղծող չկա. նրան երեխայի պես ձեռքը բռնող և սովորելու տանող առաջնորդություն չկա, և ինչպես տեսնում ենք, նրանք, ովքեր պատասխանատու են հանրության այս հոգեմտավոր աճի համար՝ հոգևոր դասն ու մտավորականությունը, ուսուցիչներն ու դասախոսները, քաղհասարակությունն ու հանրային գործիչները, վաղուց իրենք ունեն այս առաջնորդության կարիքը:

Վրաստանի հավաքականի դեմ ֆուտբոլային խաղում Հայաստանի հավաքականի կրած պարտությունը դարձավ յուրօրինակ հասարակական «երկրաշարժ», որի հուզական ալիքները ծածկեցին սոցիալական բոլոր հարթակները։