Քամին անցնում է քեզնից դատարկ կեսգիշերի սրտիս միջով, որտեղից դու քեզ տարար առանց մի կաթիլդ խնայելու:

Գերի զինվորը, Կանգնել էր ծառի տակ, Կարոտած աչքերով նայում էր անտառին․․․

Ո՞վ իմանա, գուցե Հայաստանը անասնացման ճանապարհով կործանելու նպատակներից մեկն էլ Վրաստանը հեշտ ծնկի բերելն էր։

Քո գնալուց կյանքը կանգ առավ ու մեռավ ամեն բան. ես ինչպե՞ս ապրեմ, երբ երկիրն է ամայի։

Սկսած որոշակի ժամանակից՝ հարցազրույց ասված ժանրն իր ձևի մեջ ինձ համար դադարեց հետաքրքրություն ներկայացնելուց, ուստի այն, ինչ ներկայացնելու եմ արվեստաբան Լուսինե Պողոսյանի մասնակցությամբ գեղանկարիչ Տիգրան Հակոբյանի հետ հանդիպումից՝ հարց ու պատասխանի, մտորում-խորհրդածությունների միքս է ժանրային խառը դրսևորմամբ։ Ինչ վերաբերում է նկարչի հետ զրույցի բովանդակությանը, ինձ համար էլ միանգամայն անսպասելիորեն այն եղավ ամիսներ առաջ իտալացի հեղինակավոր արվեստաբան, վիզուալ արվեստի, հաղորդակցության, ճարտարապետության, դիզայնի և նորաձևության կոդերի գիտակ Ֆրանչեսկո Գալլո Մացեոյի հետ հանդիպման յուրօրինակ շարունակությունը։

Մի առասպել, որ շատ նման է մեր կյանքին... Երբ Արարիչը այն Մեծ Արարումն իր ավարտեց, Թիկն տված իր Գահին, Հիանում էր իր գործով, Բայց երբ իր շուրջը նայեց, Հուսալքվեց նա ասես․․․

Նա չունի կանգառ - շարժվում է անկոչ քաղաքից քաղաք, երազից երազ, մերժումից մերժում, ցինկ ցերեկների, գեշ գիշերների միջով է անցնում, հրադաշտերով մղձավանջների, կիրճերն է հատում մեղապարտության, թավուտը խղճի եւ սառցածովը սրտադավության...

...Եղիշե Չարենցին նկարել են Մ. Սարյանը, Հ. Կոջոյանը և ուրիշները: Նրա անդրին պատրաստել է արձանագործ Արա Սարգսյանը և ուրիշները: Տարբեր տեսք ունեն դիմանկարները, միմյանցից տարբերվում են երբեմն խիստ, կարծես տարբեր մարդիկ են պատկերված: Երբ ես ուշադիր նայում եմ դրանց գտնում եմ մեծ նմանություններ Չարենցի հետ: Ես իմ կյանքում ոչ մի մարդ չեմ տեսել, որի դեմքը, կեցվածքը այդպես հաճախ փոփոխվեր ինչպես Չարենցինն էր:

...Տեսել եմ Չարենցին շատ լուրջ: Այն ժամանակ խելացի աչքերը նայում էին խորաթափանց հայացքով. թվում է շատ խելոք բաներ է ուզում ասել, բայց իրեն զսպում է - այդ պահերին նա դառնում էր իմաստուն, խելոք, հարգելի, մեծ... Տեսել եմ կուչ եկած. դեմքը կծկված, անհետաքրքիր, նույնիսկ վանող... այդ նրա անկարգությունների շրջանում... եւ տեսել եմ նրա երջանիկ ժպիտը՝ դեմքը մանկական անմիջականությամբ, ուրախությամբ ողողված, անմեղ, մաքուր, գրավիչ...

ԻԶԱԲԵԼԼԱ ...Ողջույն: Ինչպես եմ կարոտում Քեզ, Բոժիկին, Ադոկին... Է, լավ է չգրեմ: Աստծով կհանդիպենք իրար: