Այսօր մեր բանակում երկու զինվոր է զոհվել…
Մի տեսակ արդեն սովորել ենք այս ամենին, ու տպավորություն է, որ որպես հերթական լուր, կարդում ու անցնում ենք մեր օրվա գործին:
Ամեն մի զինվորի կորուստ արդարացի ցասումի, լուռ ու բարձրաձայն բողոքի պատճառ է դառնում:
Տարիներ առաջ, երբ ընկերոջս` Ժան Կասինիոին, ով, ի դեպ, Խաչատուր Աբովյանի հետ Արարատը բարձրացած Պարոտի ազգականներից էր, տարել էի Գառնու տաճարը ցույց տալու, Ժանը կանգնել էր աչքերը փակ, ձեռքերը սյունին հպած և ծպտուն չէր հանում:
Ֆուտբոլի ընթացիկ առաջնությունն առանձնահատուկ է նաև այն համգամանքով, որ տեղի է ունենում Բրազիլիայի քաղաքներում շարունակվող հուզումների ու գործադուլների ֆոնին:
Պատկերացրեք այսպիսի վիճակ. շախմատիստը մոտենում է խաղատախտակին, վրան շարում 4-5 զինվոր ու սկսում խաղը:
Նա միայն զինվոր կարող է շարժել, այն էլ` միայն ուղիղ:
Եկեք Կիսելյովին հանգիստ թողնենք և ինքներս մեր դարդով տապակվենք: Դմիտրի Կիսելյովի հետ կապված այս ողջ իրարանցումը շատ նման է «դռան դիմաց հաչող քուչիկի» պատմությանը:
Այլևս պետք չէ որևէ մեկի հայտարարությունը բանի տեղ դնել: Ինչպես տեսնում եմ` հայտարարություն կոչվածն այլևս «օյին չի»: Ասել եմ ու կրկին հիշեցնեմ` պետք է սեփական գաղափարներով ու սեփական նախաձեռնությամբ հանդես գալ, չհետևել, թե ով ինչպես է իր մտացածին գաղափարները փաթաթում սրա-նրա վզին:
Մեր ազգային իրականության մեջ մտքի աշխատանքը երբեք էլ ապրանք չի համարվել, հակառակ դեպքում մեր դասական գրողները ստիպված չէին լինի իրենց ապրուստը հոգալ շարքային հաշվետար կամ աղ կշռող աշխատելով:
Մենք, շատ թե քիչ տանելի ապագա ունենալու համար, պետք է աշխատենք բազմակողմանիորեն հասկանալ հզորների ու թույլերի հարաբերությունների անատոմիան։
Բնականաբար, եթե ուժեղների ու թույլերի հարաբերությունների հետ առնչված երկրորդական հանգամանքները դնենք մի կողմ, ապա այդ հարաբերությունների կայուն ու երկուստեք իմաստալից լինելու համար, ընդհանուր առմամբ, պետք է հավասարակշռություն լինի, մի կողմից, ուժեղի համար թույլի օգտակարության և, մյուս կողմից էլ, թույլի համար ուժեղի կողմից պաշտպանվածության միջև...