Մեկ քառակուսի կմ-ի վրա Հայաստանում բնակվում է 108, Չինաստանում՝ 147, Բելգիայում՝ 378, Իսրայելում՝ 403 մարդ: Եվ ի՞նչ:

Երևի ոչ ոք այնպես լավ և բազմակողմանի չի ճանաչում Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, ինչպես ես: Երևի ոչ ոք այնպես խոր և օբյեկտիվ երբևէ չի վերլուծել նրա էությունը, անցած քաղաքական ճանապարհը, թաքնված, վերամբարձ մտքերը, ինչպես ես:

Հայ հանրային միտքը վերջերս ալեկոծվեց և մի վերջնագիր-ուղերձ հղեց ՄԱԿ-ին։ ՈՒղերձը ցանկանում է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն փրկել համաշխարհային խայտառակությունից։ Զուտ հայեցի և ազնվական է նպատակը։

Այս խորագրով մեր թերթը պատրաստ է տպագրելու խորքային խնդիրներ շոշափող հոդվածներ` ընդսմին համամիտ չլինելով կամ ոչ միշտ համամիտ լինելով դրանցում արտահայտված տեսակետներին և առաջնորդվելով ֆրանսիացի դասական Վոլտերի հայտնի իմաստախոսությամբ. «Ես բացարձակապես համակարծիք չեմ Ձեր տեսակետին, սակայն կյանքս կտամ` այն արտահայտելու Ձեր իրավունքը պաշտպանելու համար»։

Որպես հիվանդապահուհի, նոր էի աշխատանքի անցել Չիկագոյի ծերանոցներից մեկում։ Խնամքիս տակ պետք է գտնվեին մի քանի ծերեր։ Բուժքույրը ինձ ներկայացրեց նրանցից երեքին։

Հարյուր երկու տարի է անցել ցեղասպանությունից, բայց դեռ չենք կարողանում մեր քաղաքական խնդիրներն այնպես լուծել, որ չվտանգվի ապրելու մեր աստվածային իրավունքը:

Կաշառակերության, կոռուպցիայի հիմնախնդիրների պարզաբանմամբ փորձենք ինժեներական լեզվով բացատրել, թե հիշյալ երևույթներն ինչով են վատ ու վտանգավոր:

ԱՄՆ-ը հզոր պետություն է: Իր ռազմական զինանոցում այնքան ատոմային զենք ունի, որ կարող է Ռուսաստանի յուրաքանչյուր քաղաքացու վեց անգամ սպանել, խորհրդային տարիներին այդ թիվը հասնում էր երեքի, քանի որ այդ երկիրը հիմա չկա, և Ռուսաստանի բնակչությունն էլ կրկնակի պակասել է, ուստի Ամերիկայի հզորությունն էլ ավելացել է երկու անգամ:

Խորհրդարանական ընտրությունների հետ կապված կրքերը, Սահմանադրական դատարանում արդյունքների բողոքարկումն ընդամենը հետընտրական թեթև ակտիվություն են, ինչի նպատակն ավելի շուտ հնարավոր սակարկությունների միջոցով իշխանություններից ինչ-որ բան պոկելն է։

Գրիգոր Նարեկացու այս հարցերը 20-րդ դարասկզբի եղերական օրերին ծառացել էին նաև մեծն Կոմիտասի և առհասարակ, հայ ժողովրդի առջև։ Բնաջնջման եզրին էր ոչ միայն հայ դարավոր մշակույթը, այլև այն կրող համայն ժողովրդի գոյությունը։ Եթե Անդրանիկ Զորավարը, նրա զինակիցները քրդերից ոսկով գնում էին հայ որբացած մանուկներին, որ ապագա Հայաստանի համար «շիթիլ» անեին, եթե Դեր Զորի շիկացած ավազի վրա մայրը գրում ու որդուն էր ժառանգում Մեսրոպյան այբուբենը, ապա Կոմիտասը նույն խնամքով հավաքում էր ժողովրդի որբացած երգերն ու ցիրուցան եղած բեկորները։ Եթե անապատի անողոք քամին բազմիցս ջանում էր ջնջել ավազի վրայի տառերը, ապա Կոմիտասի գրի առած երգերը դիմակայում էին ժամանակի փոթորկումներին։