Ռուբեն Սևակը 20-րդ դարասկզբի արևմտահայ նշանավոր բանաստեղծներից է:
Նա ապրում ու ստեղծագործում էր մի ժամանակաշրջանում, երբ հայ ժողովուրդը գտնվում էր ոչ միայն
քաղաքական-սոցիալական ճնշման տակ, այլև կանգնած էր ֆիզիկական բնաջնջման` հայաջնջման սարսափի առաջ:
1901 թ․ Բանաստեղծը տպագրեց «Պոետն ու Մուսան» պոեմը։ Դա դառնությամբ ու հուսահատությամբ առլեցուն, «անհաս փառքի ճամփայի» տատասկների կամ, ինչպես գրել է նամակներից մեկում՝ «մռայլ ու տափակ, մանր ու չնչին» իր օրերի մասին ստեղծագործություն է։ Այդտեղ Հովհ․ Թումանյանն ունի այսպիսի տողեր․
Հանդիպմանը մասնակցում են Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը, Պաղեստինի ինքնավարության օրենսդիր մարմնի, Կատարի, ԱՄԷ-ի, Պակիստանի, Մալազիայի, Ինդոնեզիայի, Սենեգալի, Հորդանանի, Բահրեյնի, Ադրբեջանի, Ալժիրի և Եգիպտոսի օրենսդիր մարմինների խոսնակներն ու փոխխոսնակները...