Չտրվենք ադրբեջանական պրովոկացիային

Հայկական ուղղաթիռի խոցմանը հաջորդած օրերին՝ միջազգային կազմակերպությունների պարիտետային արձագանքը մեր քաղաքական ու հասարակական շրջանակներին զայրացրել է, հիասթափեցրել: Միջազգային կառույցները հաճախ են ոչ համարժեք գործում, ինչը, թերևս, ոչ այնքան սուբյեկտիվության, որքան ինստիտուցիոնալ ճգնաժամի, ֆունկցիոնալ խաթարման հետևանք է: Եթե միջազգային կառույցների գործունեությունը համարժեք լիներ, վաղուց Սիրիայում գտնված կլիներ արյունահեղությունը կանխելու բանալին, ՈՒկրաինայում անմեղ մարդիկ չէին զոհվի, ի վերջո, վերջնական լուծում գտնված կլիներ Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման համար: Բայց ունենք այն, ինչ ունենք, ու ինձ մտահոգում է, որ վերջին օրերին հաճախ եմ լսում ձայներ, թե մեր ինչին է պետք ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը: Այս մոտեցումը մոլորություն է, ասեմ ավելին՝ միանգամայն տեղավորվում է ադրբեջանական քաղաքականության համատեքստում, որովհետև հենց Բաքուն է հետևողականորեն ձգտում գործող համանախագահության ձևաչափի վերանայմանը՝ խնդրի լուծումը փնտրելով ադրբեջանա-թուրքական, ադրբեջանա-ռուսական հարաբերությունների, ստվերային պայմանավորվածությունների հարթություններում, այլ միջազգային հարթակներում: Մինսկի խմբի այս համանախագահությունն արդյունավետ չէ, սակայն չկա միջնորդական ավելի արդյունավետ գործ, պետք չէ սպասել «հրաշքների» կամ սնապարծորեն հուսալ, որ մեր բանակի ուժերով կարող ենք լուծել Ղարաբաղի հարցը: Լավ կամ վատ հենց Մինսկի խումբն է անցած քսան տարում նպաստել տարածաշրջանային խաղաղության, թեկուզ հարաբերական խաղաղության հաստատմանը: Մինսկի խմբի այս համանախագահությունը տիրապետում է խնդրի լուծման մեթոդոլոգիային ու կարգավորման մի քանի տարբերակներ է առաջարկել, որոնք ամբողջովին ընդունելի չեն մեր, ադրբեջանցիների կամ Արցախի համար, սակայն կարող են բանակցային գործընթացը շարունակելու հիմք հանդիսանալ: Եվ վերջապես՝ հենց Մինսկի խմբի այս համանախագահության առաջարկած լուծումը կարող է լեգիտիմ լինել, որովհետև այս ձևաչափում ներկայացված են մեր տարածաշրջանում ազդեցություն ունեցող բոլոր կենտրոնները՝ ԱՄՆ-ը, Եվրամիությունը՝ Ֆրանսիայի դեմքով, ու Ռուսաստանը: Այնպես որ՝ պետք չէ տուրք տալ էմոցիաներին ու նպաստել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափը վերանայելու Բաքվի քաղաքականությանը:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Փաշինյանի ներխուժումը Եկեղեցի
• Իշխանության սադրանքը և Վեհափառի խոհեմությունը
• ԱՄՆ 2025 թ. Ազգային անվտանգության ռազմավարությունը և Հայաստանի տեղը նոր աշխարհակարգում
• Ինչի՞ մասին է Ալիևի հայտարարությունը
• Հայաստանում սկսվում է նոր ռեպրեսիվ փուլ՝ ԵՄ «քավորությամբ»
• Ինչպես Փաշինյանը բերեց պատերազմը
• Բեկումնային եպիսկոպոսաց ժողովը
• Ինչ «քարոզչական դրոշ» է նախընտրական փուլում թափահարելու Նիկոլ Փաշինյանը
• Վեհափառի շուրջ օղակը սեղմվում է․ գնդակը Գարեգին Բ-ի դաշտում է
• ՈՒկրաինան այլընտրանք չունի. մի քանի ամսից կապիտուլյացիան անխուսափելի կդառնա
• Փաշինյանի հայտարարության տողատակը
• Եկեղեցու շուրջ օղակը սեղմվում է․ Փաշինյանը նոր «տարածքներ» է նվաճում
• Ապոկալիպտիկը ոչ թե ընդդիմությունն է, այլ՝ իշխանության կառուցած իրականությունը
• Եթե «խաղաղություն» է հաստատված, ապա ինչու է Բաքուն դատում Արցախի ղեկավարությանը
• Դիմակավորված ձերբակալությունները՝ ընդդիմադիր մեդիայի դեմ կիրառվող պետական ճնշման հերթական դրսևորում
• Երբ լռությունը դառնում է մեղսակցություն․ Հայաստանի չասված պատասխանը Բայրամովին
• ՀԷՑ-ի շուրջ քաղաքական արկածախնդրությունը. վերջին արար
• «Խաղաղություն»՝ Ադրբեջանի պայմաններով. Փաշինյանն ընդունել է Բաքվի նոր պահանջը
• Փաշինյանը Վեհափառի հարցը պատրաստվում է «լուծել» ճնշման միջոցով
• Ալիևի օրակարգը՝ Երևանի կատարմամբ

Մեկնաբանություններ