Տրանսպորտի ուղեվարձի արժեքը 100 դրամ է, բայց իշխանությունները իրականում այն ցանկանում են դարձնել 150, թեև գիտեն, որ դա խնդիր է դառնալու, որը կանխելու նպատակով սկզբում հայտարարում են, թե արժեքը կլինի 300 դրամ, սկսվում է հանրային բողոք, որից հետո, 300 դրամի փոխարեն, հայտարարվում է 200 դրամի մասին, որպեսզի հաջողության իմիտացիա ստեղծվի, վերջում էլ հայտարարում են, թե արժեքը 150 դրամ է սահմանվում ` ի սկզբանե հայտարարվածի կեսի, բայց իրական նախատեսվածի չափ, որ մարդիկ մտածեն, թե կիսով չափ իջեցրին գինը ու ըստ էության խաղաղվեն գրանցված «հաղթանակով»: Երկու կողմերն էլ գոհ են մնում. տրանսպորտի ուղեվարձը 150 դրամ է սահմանվում, ինչը ի սկզբանե իշխանությունները նախատեսում էին, հակառակ կողմն էլ կարծում է, թե թանկացումը կիսով չափ կանխեց:
Սա էլ, ընդ որում, թուրքական բանակցային քաղաքական տեխնոլոգիա է, երբ պահանջում են անհրաժեշտից երկու անգամ ավելի` անհրաժեշտը ստանալու ու դա որպես կոմպրոմիս ներկայացնելու համար. այս մեթոդը կիրառվել է թուրք-բոլշևիկյան բանակցությունների ժամանակ:
Վահե Գրիգորյան