«Վահագն Դավթյանն իր «Տերևի սոսափյունից մինչև անհունը» (1970) հոդվածում գրում է. «Լույսն առհասարակ Մեծարենցի պոեզիայի հիմնական շաղախն է»: Լույս է երգել Մեծարենցը, երբ «Արյուն է եղել աշխարհում, եղել է եղեռն ու կռիվ»: Այդ լույսերի, այդ երազի միջով ձգվում է նրա անձնական ողբերգության ցավագին թելը:

Ողջ աշխարհը Աստված տվեց սատանին, իսկ աղքատին` իմաստության մատանին:

«Մոսկվա» կինոթատրոնում Հովհաննես Գալստյանի «Բեմ» ֆիլմի առաջնադիտումն էր։ Ֆիլմն անպայման նայեք։

Կույրը կույրին ասաց, ես առաքյալ եմ սրատես, եկ, առաջնորդ ընտրիր ինձ` Տեր Աստծո մոտ տանեմ քեզ...

Համաշխարհային դասական երաժշտության ժամանակագրություն. Յովսէփ Նալպանտեանի արժեքավոր ներդրումը մշակութային ժառանգության ուսումնասիրման գործում

Դժգոհին` ընտի՜ր ծիրան, ծըռմըռեց քիթ ու բերան:

Իմ հայրենիք, ցուրտ է, վրադ մի բան գցիր, դեռ փչում է սուտը, վրադ սիրտս գցիր։

Ռազմիկ Դավոյանի բանաստեղծությունը բանավոր խաչակրություն է, Տիրոջ խաչակրությանը չարչարանակից, սակայն և` Նրա մշտահաղթ խոստման աջակցությամբ. «Իմ լուծը քաղցր է լինելու և բեռը` թեթև» (Մատթ. 10:30). նկատի ունենալով Իր ընտրյալներին պարգևած առատ տաղանդները, որ թեկուզ և լուծ` քաղցր են, ու դրանք գործի դնելու, կյանք դարձնելու որդիական սերը, որով կարելի է ամենաանկարելի ծանրության խնդիրներն էլ վեր բարձրացնել, չվախենալով, այլ` ոտքի տակ, ցած տեսնելով Աստծուց դուրս ամեն բան: Աստվածաշունչ այս հաղթ ու գեղեցիկ ոգեղենությամբ է առլեցուն Ռազմիկ Դավոյանի պոեզիան, որ վերնային հանճարի շեփորումով արտահայտվելու շնորհիվ` դուրս է գալիս ազգային նեղ շրջանակներից` ստանալով համամարդկային շքեղ հնչողություն և հոգով քաղցյալների համար դառնալով բանավոր ու ոգենորոգ Հաց:

Այսօր՝ 2025 թվականի հունվարի 7-ին, Վահան Տերյանի հիշատակի օրն է: 1920 թվականի հունվարի 7-ին հեռավոր Օրենբուրգում վախճանվեց Վահան Տերյանը՝ մինչև վերջ չբացահայտված ու չգնահատված մեծ բանաստեղծը: Նա 35 տարեկան էր: Բայց հասցրեց արարել մեծ ու հարուստ ժառանգություն: Նա զգաց ազգի վիճակը, ապրեց ու խորհեց ծերունազարդ փիլիսոփայի ու ազգային գործչի նման: Նրա հոդվածները ազգային գաղափարաբանական արժեք ունեն:

Մահապարտի նման ունայնությամբ լեցուն և պարտյալի հեղձուկ անսփոփ տխրությամբ էլ չեմ փնտրում սրտիս ոչ մի պայծառ նեցուկ` պահմտոցի դարձած այս գորշ կյանքիս համար: