Մեր ամենամեծ քաղաքակրթական սխալը ռուսների ազդեցության ոլորտից դուրս գալն է։ Երկար դարեր քաղաքական ինքնուրույնություն չունենալով և, հետևաբար, բարձր քաղաքականության ոլորտում մեր գիտելիքներն ու հմտությունները կորցնելով, մենք, ռուսների կողմից մասամբ գրավվելուց հետո, ընկանք հակառակ ծայրահեղության մեջ։

Մենք ուզում ենք մեծացնել կայացած ու հարուստ երեխաներ, ոչինչ, որ այդ երեխաները անհայրենիք մնան...

- Ես իմ գործն արել եմ՝ ամեն ինչ տեղը տեղին՝ ամեն առավոտ քեզ արշալույս եմ նվիրել, ցերեկը՝ արև, գիշերը՝ լուսին ու աստղեր, գարուն եմ բերել, ձնծաղիկ, մանուշակ, ծաղկած բալենի․․․

Պարոնայք Փաշինյաններ, սոսկալի լավ առիթ ու հնարավորություն ընձեռեցիք Ձեր վեցամյա գործունեությանը մանրամասնորեն ու հանգամանալի անդրադառնալու համար: Ես, հոգու խորքում մարդասեր ու բարի ՀՀ քաղաքացիս, իմ համեստ ներդրումն եմ ցանկանում բերել մեր երկրում հենց ձեր ու ձեզ սատարողների գործունեության հետևանքով ստեղծված իրավիճակը պատմության համար արձանագրելու և ապագա պատմաբաններին փոխանցելու համար: Դա կարևոր առաքելություն է, որի իմաստն ու նշանակությունը չեք հասկանա, ինչպես և չեն հասկանա ձեր շրջապատում գտնվող պատմաբան-կեղծարարներն ու սպասարկու մտավորականները:

Բավական է գրեք` «զոմբիներ, լսեք», «զոմբիներ, հասկացեք», «զոմբիներ, խելքի եկեք» ու նման տխմարություններ։

Հիմա եթե բոլոր քպ-ականներին հեռացնեն, տեղները նոր քպ-ականներ բերեն, շա՞տ բան է փոխվելու: Չեմ կարծում: Ովքե՞ր են քպ-ականները, իրենցից ի՞նչ են ներկայացնում: Ի՞նչ հեղինակություն ունեն նույնիսկ իրենց քպ-ամոլ հասարակության շրջանում, եթե չլինի մուտանտը:

Շատերը կասեն, թե պարզապես այլալեզու տարբերակն է՝ փոխառության տեսքով:

Գյուղերում ապրող մարդիկ միշտ ձգտում են ինքնաբավ լինել։ Որպես կանոն, գյուղերում ավելի հեշտ է դիմակայել սովին, կենղացային խնդիրներին, քան քաղաքներում։ Հենց դա է պատճառը նաև, որ, օրինակ, 90-ականներին շատ-շատերը քաղաքներից տեղափոխվեցին գյուղեր, որպեսզի ավելի քիչ կախված լինեն խանութներից, ընդհանուր կոմունալներից։

Հասարակական քաղաքական լուրջ կյանքի բացակայության դեպքում և դրա արդյունք խեղկատակային մթնոլորտում լուրջ տվյալներով ու մեծ պոտենցիալով մարդիկ անգամ կարող են դառնալ խեղկատակ։

Փոքր ժամանակ ինձ թվում էր, թե տրամվայի ռելսերը գնացքի ռելսերից բարակ ու նուրբ են։ Բայց մի օր Կոմիտասի ասֆալտը քանդել էին, ու ես տեսա, որ ռելսերը նույնն են, պարզապես, մեծ մասն ասֆալտի տակ էր թաքնված։ Էդ օրվանից, մի տեսակ, ավելի հարգեցի տրամվային, որ լուրջ ռելսերով էր շարժվում ու գնացքի նման հզոր ազգականներ ուներ, բայց չէր պարծենում, աջուձախ չէր ասում դրա մասին, այլ հանգիստ, իր համար, դանդաղ, զնգզնգալով գնում-գալիս էր քաղաքի փողոցներով։