Քաղաքային արվեստի փառատոնը՝ Երևանում

Քաղաքի պատերը զարդարող գրառումներն ու նկարազարդումները հաճախ ստիպում են քայլերդ դանդաղեցնել, գրավում են ուշադրությունդ, երբեմն էլ ժպիտ կորզում: Դրանցից շատերը միառժամանակ դառնում են քաղաքի անբաժանելի մասնիկը, խոսում են հեղինակի մասին, անցորդների, քաղաքի: Եթե բացառենք անմիջապես ջնջելու ենթակա գրառումներն ու պատկերները, կարող ենք կրկնել Մուզիլի միտքը, ըստ որի՝ մարդը ձևավորվում է իր ստեղծածի հակազդեցությունից, փողոցների պատերը գաղափարախոսություններ են ճառագում: Մշակութային այս շարժումը արվեստ է, թե հակաարվեստ, նկարազարդում, թե վանդալիզմ, սոցիալական գովաղդ է, թե պարզապես հոգու ճիչ, դժվար է ասել (գուցե և՝ բոլորը մեկում): Կարող ենք ասել, որ Երևանում փետրվարի 27-ից մինչև մարտի 19-ը առաջին անգամ կանցկացվի «ՈՒրբանԱրթ» փառատոնը:

«Իրատեսի» հետ զրույցում փառատոնի հիմնադիր, «VisualGapGallery»-ի հիմնադիր-արվեստագետ ՄԵՐԻ ՄՈՒՆԸ նշեց, որ փառատոնի առաջին փուլում նախատեսվում են կրթական ծրագրեր: Բաց մրցույթի արդյունքում ընտրված ուսանողները կսովորեն աշխատել ստեղծագործական այլընտրանքային տեխնիկայով (գրաֆիտի, տրաֆարետային արվեստ, տեսապրոյեկտում, մետաքսագրություն):
Երկրորդ փուլում մեկնարկելու է միջոցառումների շարքը, այլ կերպ ասած՝ նշված տեխնիկայի հանրային ցուցադրումը: Հայ և գերմանացի արվեստագետները չորս օր շարունակ քաղաքը զարդարելու են ամենատարբեր էսքիզներով:
Այս ամենը կշրջանառվի նաև համացանցում, ենթադրաբար ֆեյսբուքը «կպայթի» փողոցային արվեստի լուսանկարներով:

Մերի Մունի կարծիքով՝ եթե ուզում ես արտահայտել, պարտադիր չէ կտավի վրա նկարել: Սակայն արտահայտման այն ձևը, որ առաջարկում են գրաֆիտիստները, կարող է շատ կարճ կյանք ունենալ: «Դու պատի վրա նկարում ես, հաջորդ օրը մեկ ուրիշը դրա վրա կարող է նկարել: Դա գրաֆիտիի օրենքն է»,- ասաց զրուցակիցս, նկատեց նաև, որ մեր քաղաքի պատերը ազատ են, գրաֆիտիստները նշված կանոնին հետևելու կարիք չունեն, քանի դեռ քաղաքը չի լցվել պատկերներով:

Հավելենք, որ «Երևան ՈՒրբանԱրթ-2019» փառատոնը նախաձեռնել են VisualGapGallery-ն (Հայաստան), Երևանի «Գյոթե կենտրոնը» (Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետության լեզվի և մշակույթի արտաքին ինստիտուտի գործընկեր) և Gangeviertel արվեստի կենտրոնը (Գերմանիա)։

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ