Մոմի հանգերով շշունջն է լսվում կրկին երկնային. Ափերս դրած Քո ափերի մեջ, Հավատի կանաչ ընձյուղը կտցիս, Ես վեր եմ ելնում ամպերի միջով, Փեշիդ եմ հասնում ու խոստովանում, Որ սիրում եմ Քեզ, Արքան ես Դու իմ` ՈՒ չկա Քեզնից մեկը առավել:
Մեր ներկա կյանքում ամենից շատ արծարծվող հարցերից մեկն այն է, թե ուժային աշխարհում և ուրիշների շահ-ուժային դաշտում մենք ինչքանո՞վ կարող ենք ազդել մեր ճակատագրի ու մեզ հետ կատարվող ամեն ինչի վրա...